Τελικά τα ρούχα κάνουν τη γυναίκα; αναρωτιέμαι κάποιες φορές όταν βλέπω σε περιοδικά ή συναντώ έξω κάποιες γυναίκες με πιο μελετημένο στιλ. Τι εννοώ; Δεν πρόκειται για γυναίκες βγαλμένες από σελίδες περιοδικών, αλλά που φοράνε ένα ρούχο και ένα πιο ιδιαίτερο παπούτσι και έχουν έναν αέρα πασαρέλας παρόλα αυτά. Και τις ζηλεύω. Ναι, το ομολογώ. Και αρχίζω να σκέφτομαι πώς είμαι εγώ ντυμένη και γιατί να μην υιοθετήσω και εγώ ένα τέτοιο στιλ. Αλλά μετά μου περνάει. Γρήγορα συνήθως, ευτυχώς.

Άλλωστε δεν μπορούμε να έχουμε όλες το ίδιο στιλ. Αυτό που πρεσβεύουν με λατρεία τα περιοδικά μόδας. Αυτό που προωθούν σε διάφορες εκπομπές οι λεγόμενες fashion editors, στιλίστριες κ.λπ. Η αλήθεια είναι πως αυτή η νοοτροπία με έκανε ανέκαθεν να αντιδρώ σαν να έχω κάποιου είδους αλλεργία. Πάντα επέλεγα ρούχα με το πώς εγώ αισθανόμουν ωραία όταν κοιταζόμουν στον καθρέφτη. Αυτό δεν έχει τελικά σημασία; Να φοράς εσύ το ρούχο και το στιλ γενικότερα και όχι να σε φοράει αυτό;

Έχω ένα ζευγάρι γόβες στην ντουλάπα μου. Γελάτε; Ε, λοιπόν ναι! Μόνο ένα… συλλεκτικό ζευγάρι το οποίο και τιμώ δυο με τρεις φορές το χρόνο. Τι να κάνω δεν μπορώ να στέκομαι επί τρεις ώρες πάνω σε τακούνια. Υποφέρω, υποφέρω πολύ!!!

Και τι φοράς; είναι η επόμενη ερώτηση. Μπότες με λίγο τακούνι. Τόσο όσο να μπορώ να αισθάνομαι άνετα και να μπορώ να περπατήσω και πέντε μέτρα αν χρειαστεί. Όχι τα ποδαράκια μου δεν αντέχουν θυσίες. Θέλουν τη βολή τους. Γιατί να τους χαλάσω χατίρι; Υπάρχει λοιπόν λόγος να καταπιεζόμαστε τη σήμερον ημέρα, όταν υπάρχουν και άλλα θέματα να λύσουμε, πολύ πιο σοβαρά;

Γι’ αυτό κάθε φορά που βλέπω κάπου μια γυναίκα που μου αρέσει το στιλ της, τη θαυμάζω, ε, είπαμε νιώθω κι ένα τσιμπηματάκι και συνεχίζω στο δρόμο που έχω χαράξει εγώ. Αυτό είναι και ένα ελάχιστο δείγμα για να δείξω στον εαυτό μου πως τον αγαπώ για αυτό που είναι. Γιατί η καλύτερη επιβεβαίωση είναι να νιώθουμε πρώτα από όλους εμείς ωραία!