Έχω διαβάσει πολλά και έχω δει και περιπτώσεις παππούδων και γιαγιάδων που φέρονται στα εγγόνια τους σαν να είναι οι άρχοντες του κόσμου. Από το να τους παίρνουν συνεχώς διάφορα πράγματα μέχρι το να τα αφήνουν να κάνουν ότι θέλουν. Αυτό για μένα δεν είναι φυσικά το καλύτερο παράδειγμα, αλλά τελικά ο ρόλος τους στη ζωή των παιδιών είναι πολύ σημαντικός.

Δεν ξέρω πού οφείλεται το γεγονός πως στα δικά τους παιδιά μπορεί να ήταν πιο αυστηροί και να μην έκαναν ποτέ αυτά που κάνουν στα εγγόνια, αλλά ακόμα και αυτό το κανάκεμα, αν δεν δημιουργεί βέβαια πρόβλημα στους γονείς, είναι που μένει στη μνήμη των παιδιών.

Όλοι έχουμε να θυμόμαστε περιστατικά με τους παππούδες μας και τις γιαγιάδες μας που μας έχουν αφήσει μια γλυκιά ανάμνηση. Θυμόμαστε τις ιστορίες που μας έλεγαν για τα δικά τους χρόνια. Τη ζωή τους. Τη ζωή των γονιών μας. Μεγαλώνοντας και όταν πια εκείνοι έχουν φύγει κουβαλάμε πάντα μαζί μας αυτές τις όμορφες στιγμές.

Μου αρέσει λοιπόν να βλέπω κι εγώ το παιδί μου να περνάει χρόνο με τους παππούδες κι ας το καλομαθαίνουν λιγάκι. Είπαμε είναι ο ρόλος τους τέτοιος και όταν είναι χαριτωμένος, τότε κάθομαι και χαζεύω αυτή τη μοναδική σχέση τους να μεγαλώνει και να ωριμάζει. Βέβαια δεν λείπουν και οι στιγμές που επεμβαίνω ως Άμεση Δράση, όταν η μικρή ανεβαίνει πάνω στον παππού και αρχίζει να του ανακατεύει τα μαλλιά. Εκείνη με κοιτάζει πονηρά σαν να μου λέει «λέγε ότι θες τώρα είναι η δική μου στιγμή και φτιάχνω μια ξεχωριστή ανάμνηση, οπότε ότι και να λες εγώ θέλω να τη ζήσω».

Είμαστε τυχεροί που υπάρχουν οι παππούδες και οι γιαγιάδες και μας γεμίζουν με γεύσεις από σπιτικά κέικ, ζεσταίνουν τα κεφάλια μας με πλεχτούς σκούφους, αφήνουν πάνω μας τη γλυκιά μυρωδιά από το δικό τους κλασικό άρωμα και η αγκαλιά τους είναι πάντα ανοιχτή για να χωθούμε και να νιώσουμε πάλι παιδιά…