Ευγνωμοσύνη, τι όμορφο συναίσθημα!

Θεωρούμε δεδομένα πολλά πράγματα. Το ότι ξυπνάμε κάθε μέρα σε ένα σπίτι που είναι δικό μας, με τους γονείς μας ή τους συντρόφους και τα παιδιά μας, πηγαίνουμε στη δουλειά, μιλάμε και βρισκόμαστε με τους φίλους μας, πηγαίνουμε διακοπές, ζούμε ελεύθεροι. Πολλά δεδομένα που όμως αν το καλοσκεφτείς τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει. Είναι όλα της στιγμής. Γιατί σε μια στιγμή όλα αυτά μπορούν να αλλάξουν. Να μην υπάρχουν. Και όχι γιατί θα έρθει το τέλος του κόσμου. Δεν μιλάμε για σενάρια καταστροφής. Όμως πάντα σε μια γωνιά που δεν την βλέπουμε ποτέ, υπάρχει μια ανατροπή που μπορεί να τα αλλάξει όλα.

Κανείς δεν σκέφτεται πως αυτά που έχει, αυτούς που έχει, αυτά που ζει μπορεί να έρθει μια στιγμή που δεν θα τα έχει. Γιατί έτσι είναι η ζωή ρε γαμώτο. Απρόβλεπτη ακόμα και στα επόμενα δευτερόλεπτα κι όμως τόσο όμορφη και μοναδική! Είμαστε πολύ εγωιστές για να παραδεχόμαστε ότι τίποτα δεν εξαρτάται από εμάς. Ή μάλλον κάποια εξαρτώνται και από εμάς, όμως τίποτα μα τίποτα δεν είναι δε-δο-με-νο! Κι όμως έτσι ζούμε τη ζωή μας. Δεδομένη ότι θα είναι πάντα έτσι. Μια μεγάλη αυταπάτη. Που όμως εκεί πάνω χτίζουμε την καθημερινότητά μας.

Δεν συνηθίζουμε να λέμε ευχαριστώ, παρά μόνο τυπικά. Δεν ξέρουμε τι θα πει να είμαστε ευγνώμονες για όλα αυτά που έχουμε. Για όλα αυτά που μας δίνουν οι άλλοι. Για όλα αυτά που απολαμβάνουμε και όμως πολλές φορές δεν εκτιμάμε την πραγματική τους αξία. Μόνο όταν έρθει κάποια στιγμή που κάτι αλλάξει καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικά είναι. Και τότε κάποιες φορές μπορεί και να τα σώσουμε ή να τα διατηρήσουμε για λίγο ακόμα. Όμως τις περισσότερες τα χάνουμε και μένουμε λυπημένοι, με ένα κενό και μια νοσταλγία του τι είχαμε και τι χάσαμε τελικά.

Όλα είναι τώρα. Ότι ζήσαμε ανήκει στο πριν. Ότι θα ζήσουμε δεν το γνωρίζουμε. Ότι ζούμε όμως είναι τόσο σημαντικό. Τόσο ουσιαστικό και μοναδικό που το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να νιώθουμε τη χαρά ότι το ζούμε. Τίποτα δεν θα είναι ίδιο αργότερα κι ας φαίνεται έτσι. Αυτό που λέμε ρουτίνα δεν επαναλαμβάνεται ποτέ με τον ίδιο τρόπο. Ναι μπορεί να μοιάζει έτσι αλλά δεν ζούμε ποτέ την ίδια μέρα. Και αυτό είναι ότι πιο μαγικό μπορεί να μας συμβεί. Αρκεί να είμαστε τόσο ανοιχτόμυαλοι και ανοιχτόκαρδοι για να το αναγνωρίζουμε και να νιώθουμε τυχεροί. Πολύ τυχεροί.

Αυτό που ζούμε, αυτό που έχουμε, αυτούς που έχουμε δίπλα μας είναι ότι καλύτερο μας συμβαίνει και μόνο και μόνο γι’ αυτό το λόγο πρέπει να λέμε ένα ευχαριστώ. Με οποιονδήποτε τρόπο. Υπάρχουν χιλιάδες άλλωστε για να το εκφράσουμε. Σήμερα, τώρα, αυτή τη στιγμή…