Η δύναμη της συγχώρεσης

Όλοι έχουμε νιώσει κάποια στιγμή μια δυνατή απογοήτευση ή έναν θυμό να μας κατακλύζει όταν ένα πρόσωπο που εκτιμάμε και αγαπάμε μας συμπεριφέρεται με τέτοιο τρόπο που μας προκαλεί πόνο, οργή και έντονη την αίσθηση της αδικίας. Η πρώτη μας αντίδραση συνήθως είναι ή να τσακωθούμε μαζί του σε έντονους τόνους  ή να μην δείξουμε πόσο μας πλήγωσε και απλά να απομακρυνθούμε από κοντά του. Και πονάμε πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για κάποιο πολύ κοντινό μας πρόσωπο ή για κάποιον που θεωρούσαμε δικό μας άνθρωπο.

Ποια είναι η συνέχεια μιας τέτοιας στενάχωρης κατάστασης; Ισχύει αυτό που λένε ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός ή μήπως όσο περνάει ο καιρός αυτό το αίσθημα πικρίας και αδικίας ολοένα και μεγαλώνει; Κι αν το άτομο που προκάλεσε αυτή την κατάσταση δεν κάνει τίποτα για να διαπιστώσει τι συμβαίνει ή για να εξομαλύνει την κατάσταση και να αποκαταστήσει το ψυχρό κλίμα, τότε τι γίνεται;

Η απάντηση βρίσκεται στον αποδέκτη, δηλαδή σε αυτόν που νιώθει ότι έχει απογοητευθεί. Σε αυτές τις περιπτώσεις, εφόσον ένα άτομο μας έκανε να νιώσουμε έτσι είναι στο χέρι μας και πώς θα το χειριστούμε. Η κατανόηση της συμπεριφοράς του άλλου τη δεδομένη στιγμή και η συγχώρεση μπορεί να γίνει αποκλειστικά και μόνο από εμάς που βιώσαμε μια τραυματική εμπειρία. Ακόμα κι αν το άτομο που την προκάλεσε προσπαθούσε να αποκαταστήσει το λάθος του, η απόφαση του να συγχωρέσουμε και να προχωρήσουμε παρακάτω τη σχέση μας είναι δική μας απόφαση.

Δεν είναι λίγες οι φορές που γονείς με παιδιά, φίλοι με φίλους, συγγενείς με συγγενείς έχουν φτάσει στο σημείο να μην μιλούν για μεγάλα χρονικά διαστήματα ή ακόμα χειρότερα να διακόπτουν δια παντός τις σχέσεις τους και η ευθύνη μιας τέτοιας απόφασης έχει εξίσου την ίδια βαρύτητα με τη συγχώρεση. Γιατί όπως είχε μάθει κανείς να ζει και να μοιράζεται πράγματα με κάποιον έτσι θα πρέπει να μάθει να ζει χωρίς όλα αυτά.

Θα μπορούσε κάποιος να πει: μα καλά εγώ έχω κάθε καλή διάθεση να προσπαθήσω να τα ξαναβρώ με τον άλλον. Αν ο άλλος όμως απλά δεν παραδέχεται και δεν αναγνωρίζει μια λάθος συμπεριφορά ή επιμένει ότι έπραξε σωστά; Τότε τι γίνεται; Απλά τον συγχωρώ και συνεχίζω σαν να μην συνέβη τίποτα; Εγώ όμως μετά θα τρώγομαι γιατί δεν θα έχω νιώσει δικαιωμένος και με την πρώτη ευκαιρία θα ξαναδημιουργηθεί μια ένταση. Σε αυτή την περίπτωση μπαίνει στη μέση ένας σωστός και ψύχραιμος διάλογος για να διαπιστωθεί πώς εισέπραξε ο άλλος τη δεδομένη συμπεριφορά του.

Μήπως τελικά το μερίδιο ευθύνης δεν αφορά μόνο έναν αλλά και τις δύο μεριές; Όταν αισθανόμαστε αδικημένοι, αρχικά πολλές φορές δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε με αντικειμενικότητα αν φταίξαμε και εμείς σε μια άσχημη κατάσταση. Ρίχνουμε όλο το βάρος στον άλλον. Ίσως κάποιες φορές να ισχύει και κάτι τέτοιο. Όμως και πάλι δεν θα ήταν καλύτερα, αν με πιο ψύχραιμη ματιά προσπαθούσαμε να δώσουμε και στον άλλον να καταλάβει τι ήταν αυτό που μας έκανε να νιώσουμε άσχημα;

Είτε τελικά το φταίξιμο ανήκει στον άλλον, είτε έχουμε και οι δύο μερίδιο ευθύνης σε  καταστάσεις που μας οδηγούν σε ρήξη, καλό είναι να βλέπουμε αν το να συγχωρούμε τους άλλους μας ανακουφίζει και βγάζει από πάνω μας ένα βάρος. Αν το αντιμετωπίζουμε εγωιστικά τότε σίγουρα χάνουμε κι εμείς οι ίδιοι. Αν όμως με ψυχραιμία και αναλογιζόμενοι τα σενάρια συγχώρεσης ή μη, καθώς επίσης της ύπαρξης του συγκεκριμένου προσώπου ή μη στη ζωή μας, τότε η απάντηση θα δίνεται αυτόματα. Και θέλει δύναμη να αναγνωρίζεις τα λάθη και πολύ περισσότερο να συγχωρείς και να προχωράς παρακάτω.