Η επόμενη μέρα
Έχουν περάσει μόλις δύο εικοσιτετράωρα από το τραγικό συμβάν που παρακολουθήσαμε όλοι μουδιασμένοι. Δεκάδες γνώμες, απόψεις, σχόλια για το ατύχημα που ήταν η αιτία να χαθούν τέσσερις άνθρωποι. Οργή, θλίψη, έκπληξη, απορία όλα στο μέγιστο βαθμό.
Σήμερα λοιπόν που η ζωή συνεχίζει τους ρυθμούς της τίποτα δεν έχει αλλάξει. Όλα είναι ακριβώς τα ίδια. Κανέναν μάλλον δεν το άγγιξε παρά μόνο για λίγα δευτερόλεπτα και μετά άλλαξε κανάλι ή μπήκε σε άλλη σελίδα και ασχολήθηκε με κάτι άλλο. Άλλη μια είδηση. Έτσι απλά. Το κινητό στο χέρι, το τσιγάρο, μια τζούρα καφέ και το χέρι στο τιμόνι. Τα παιδιά ελεύθερα να αλωνίζουν στο πίσω κάθισμα. Ούτε παιδικό κάθισμα, ούτε καν ζώνη ασφαλείας. Όχι μόνο στην πόλη αλλά και στα ταξίδια. Παιδιά στο έλεος του Θεού αν θα φτάσουν σώα στον προορισμό. Ή ακόμα πιο τραγική εικόνα τα παιδιά πάνω σε μηχανές. Μικρά απροστάτευτα παιδιά που με ένα φρενάρισμα μπορούν να πεταχτούν μέτρα μακριά!
Δεν φταίει η κρίση που δεν αλλάζουμε λάστιχα όποτε πρέπει. Που κυκλοφορούμε ανασφάλιστα οχήματα. Που δεν φοράμε ζώνες ή κράνη. Φταίει η συνήθης νοοτροπία ότι δεν θα συμβεί σε εμάς. Γιατί εμείς είμαστε… μάγκες. Οδηγάρες. Ξέρουμε να χειριστούμε μια δύσκολη κατάσταση στο δρόμο. Όμως είμαστε εμείς οι ίδιοι που τις δημιουργούμε όταν προσπερνάμε από δεξιά, όταν δεν βγάζουμε φλας όταν πρόκειται να στρίψουμε, όταν δεν προειδοποιούμε ότι πρόκειται να σταματήσουμε βγάζοντας αλάρμ, όταν χρησιμοποιούμε τη Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης για να πάμε τη βολτούλα μας, όταν μετά από δυο τρία ποτηράκια πιάνουμε το τιμόνι, όταν πεταγόμαστε από τα stop, όταν τρέχουμε σαν τρελοί να προλάβουμε το πορτοκαλοκόκκινο φανάρι.
Δεν αφορούν εμάς όλα αυτά που γίνονται. Εμείς ξέρουμε πώς να οδηγήσουμε. Όπως ξέρουμε και όλα τα άλλα. Είμαστε παντογνώστες και παντοδύναμοι. Κρίνουμε και επικρίνουμε, ενώ εμείς πρώτοι είμαστε οι χειρότεροι οδηγοί και τα χειρότερα πρότυπα για τα παιδιά μας. Όταν βρίζουμε, μουντζώνουμε ή και πιανόμαστε στα χέρια επειδή κάποιος πιο… μάγκας από εμάς τόλμησε να μας μπει σφήνα! Αφήνουμε τα παιδιά μας να οδηγούν χωρίς δίπλωμα. Χωρίς την εμπειρία που απαιτεί ένα αυτοκίνητο ή μια μηχανή. Και αυτό είναι μαγκιά! Όταν όμως έρθει μια στιγμή που αυτά τα παιδιά δεν θα επιστρέψουν σπίτι ξανά και μπορεί να είναι η αιτία που έχουν χαθεί κι άλλες ζωές, τότε πού πήγε όλη εκείνη η μαγκιά;
Καλός οδηγός είναι ο ευσυνείδητος, ο προσεχτικός, ο συγκεντρωμένος. Αυτός που τη στιγμή που βάζει το κλειδί στη μηχανή του οχήματός του παύει να ασχολείται με οτιδήποτε άλλο παρά με το πώς να φτάσει σωστά και με ασφάλεια στον προορισμό του, χωρίς να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή του ή τις ζωές άλλων. Και δυστυχώς μέχρι στιγμή απέχουμε πάρα πολύ από αυτό… και δυστυχώς θα συνεχίσουμε να θρηνούμε ζωές… και δυστυχώς θα συνεχίσουν να μας αγγίζουν ελάχιστα τέτοια τραγικά περιστατικά… και είναι κρίμα, πολύ κρίμα…