Οι αλήθειες πάντα πονάνε…
… γι’ αυτό και τις περισσότερες φορές δεν λέγονται. Εκεί συμπεραίνω πολλές φορές όταν τον μυαλό μου γεμίζει με λόγια που μένουν απλά σκέψεις όταν κοιτάζω κάποιον στα μάτια. Αν μπορούσε κανείς να ακούσει αυτά που σκέφτομαι μάλλον θα τρόμαζε. Όμως δεν νομίζω ότι αυτό συμβαίνει μόνο σε εμένα. Όλοι μας κάπως έτσι λειτουργούμε, για να μπορούμε να συνυπάρχουμε χωρίς εντάσεις και παρεξηγήσεις με τους άλλους.
Πόσο όμως τίμιο είναι τελικά κάτι τέτοιο; Λένε πως οι αλήθειες που λένε κάποιοι είναι απλά αγένειες, χοντράδες και το μόνο που καταφέρνουν είναι απλά να πληγώσουν και να προσβάλουν τους άλλους. Ναι μέχρι ένα σημείο θα συμφωνήσω όμως αυτό το χρυσωμένο χάπι, αυτή την δήθεν ευγένεια που μέσα μας επαναστατεί και άλλα θέλει να φωνάξει; Τελικά είμαστε ευγενικοί κάποιες φορές με τους άλλους ή απλά δειλοί; Φοβόμαστε κατά βάθος να πούμε αλήθειες που θα ενοχλήσουν, θα ξεβολέψουν και τελικά μπορεί και να φέρουν ρήξεις. Έτσι βολευόμαστε με τα τυπικά, τα καθώς πρέπει, τα συνηθισμένα.
Οι ειλικρινείς άνθρωποι δεν έχουν πολλούς φίλους. Μάλλον θα τους χαρακτήριζε κανείς μοναχικούς. Είναι αυτοί οι παράξενοι. Οι… «στριμμένοι» που δεν τους πολυθέλουν οι άλλοι για φίλους. Είναι αυτοί που κάνουν αυτά που πραγματικά θέλουν. Πού βρίσκονται εκεί που θέλουν. Με αυτούς που θέλουν και δεν νοιάζονται για πρέπει και δήθεν τα καλά και συμφέροντα.
Δεν είναι καθόλου εύκολο να είσαι τελικά ειλικρινής. Οι αλήθειες πονάνε και κανείς δεν τις θέλει. Κανείς δεν είναι ποτέ έτοιμος να τις ακούσει. Κανείς δεν θέλει να τις ξεστομίζει. Κι όμως είναι πάντα εκεί. Στο πίσω ή και στο μπροστινό μέρος του μυαλού μας. Φυλαγμένες και παραπεταμένες στη γωνία ως κάτι κακό και άχρηστο. Κι έτσι ο κόσμος μας συνεχίζει να μοιάζει όμορφος και λαμπερός. Ψεύτικος μα ευχάριστος. Όχι πάντα μην είμαστε υπερβολικοί και ακραίοι, αλλά το να παραδεχόμαστε κάποια πράγματα ή να επισημαίνουμε κάτι που το βλέπουν όλοι αλλά κανείς δεν τολμάει να το πει, θέλει θάρρος.
Ίσως αν όλοι τολμούσαμε να ξεκινήσουμε από μικρά, απλά καθημερινά πράγματα τότε ίσως και πάλι η επικοινωνία μας, οι σχέσεις μας και η συνείδησή μας να λειτουργούσαν πιο όμορφα και σίγουρα πιο αληθινά. Κανείς δεν είναι έτοιμος να παραδεχτεί μια αδυναμία του όταν του την επισημαίνουν. Κανείς δεν θέλει να αποδεχτεί ότι αυτό που εκείνος πιστεύει ότι το κάνει καλά, τελικά δεν έχει το αποτέλεσμα που θα μπορούσε να πετύχει. Όμως αν γινόταν η αρχή τότε όλοι θα μπορούσαμε να κοιταζόμαστε στα μάτια και να ξέρουμε με ποιον έχουμε να κάνουμε και τι περιμένουμε ο ένας από τον άλλον. Ίσως σιγά σιγά σαν σκέψη ωριμάσει και μια μέρα να το πετύχουμε…