Οι λεπτές ισορροπίες σε γονείς και… «παιδιά»
Ακόμα και σήμερα που τέλος πάντων διανύω τη δεύτερη δεκαετία των …άντα, κάθε φορά που γίνεται μια συζήτηση ανάμεσα σε εμένα και τους γονείς μου, καταλήγουμε πάντα στα εξής: όσα χρόνια κι αν περάσουν εκείνοι ξέρουν καλύτερα. Έχουν δει περισσότερα, άρα έχουν και έναν λόγο παραπάνω σε ότι λένε. Κι αυτό κάνω κι εγώ βέβαια στο δικό μου παιδί. Με τη διαφορά πως έχω να κάνω με ένα εφτάχρονο. Νομίζω πως εδώ έχω δικαίωμα να τονίζω αυτή τη διαφορά εμπειρίας στη ζωή. Δεν ξέρω αν συμφωνείτε. Όταν όμως μιλάμε για ενήλικες με ενήλικα παιδιά τότε πώς κρατούνται οι ισορροπίες χωρίς διαφωνίες και δράματα;
Από τη μια θα μπορούσε κανείς να το πει και χαριτωμένο το να σου λέει η μαμά σου να μην ξεχνάς ακόμα και στα σαράντα σου να παίρνεις ένα μπουφανάκι για να μην κρυώσεις όταν μαθαίνει πως κανονίζει να βγεις έξω. Από την άλλη όταν αυτό είναι τρόπος ζωής, δηλαδή το να παρεμβαίνει στα περισσότερα, τότε μάλλον το χιούμορ χάνεται. Και άντε να πεις χωρίς να προσβάλεις ή να στεναχωρήσεις έναν γονιό ότι πρέπει κάποια στιγμή να κάνει πίσω και να συνειδητοποιήσει πως εδώ και αρκετά χρόνια ζεις μόνος ή έχεις τη δική σου οικογένεια και πως τα βγάζεις πέρα βρε αδελφέ!
Αυτή βέβαια είναι από την άλλη και η μοναδικότητα της ελληνικής οικογένειας. Να είναι εκεί πάντα για να σε στηρίζει. Ηθικά και υλικά. Στα καλά και στα δύσκολα. Γιατί στα δύσκολα αναζητάς ένα καταφύγιο. Μερικά λόγια παρηγοριάς. Θα μου πείτε δεν μπορεί να υπάρχει μια χρυσή τομή; Ε, όπως δεν υπάρχει πουθενά το τέλειο, πώς θα βρεθεί εδώ που μιλάμε και για ανθρώπινες σχέσεις πρώτου βαθμού!
Αυτές λοιπόν είναι καταστάσεις που όσο πιο νωρίς ξεκαθαρίζονται τόσο πιο εύκολα γίνονται αποδεκτές και ο καθένας μαθαίνει μέχρι που φτάνουν τα όριά του και πού ξεκινούν του άλλου. Και για να είμαστε και δίκαιοι, δεν φταίνε μόνο οι… μεγάλοι όταν ξεκινούν να κάνουν κήρυγμα ή να τεκμηριώνουν με πάθος τα επιχειρήματά τους. Φταίνε και οι… μικροί που όποτε θέλουν να χαϊδεύονται και να ζητούν τη βοήθειά τους, αφήνουν ατά τα περιθώρια παρέμβασης.
Πώς ξεκαθαρίζουμε όμως τελικά όλη αυτή τη σύγχυση που δημιουργείται; Πολύ απλά με το να είμαστε ειλικρινείς και ξεκάθαροι. Ναι, μπορεί να ενοχληθούν οι γονείς όταν ακούσουν πως το παιδάκι τους πια μεγάλωσε και μπορεί να αποφασίζει μόνο του για τη ζωή του. Και ναι, μπορεί εκείνοι να το έκαναν με τον έναν τρόπο αλλά πάντα υπάρχουν και εναλλακτικοί που οι άλλοι επιλέγουν. Εν ολίγοις ο διάλογος με σωστά επιχειρήματα μπορεί να βάλει ένα τέλος σε αυτό το μπέρδεμα και όλοι να συμπεριφέρονται και να λειτουργούν έτσι όπως πρέπει. Σαν υγιείς ενήλικες που ναι μεν έχουν την άποψή τους, αλλά με σεβασμό στη διαφορετική προσωπικότητα του καθενός. Ακούγεται απλό αλλά στην πράξη δύσκολο; Κάθε κορυφή κατακτάται με κόπο και με τίμημα όπως έχουμε πει και σε προηγούμενα άρθρα. Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο αλλά θέλει τον τρόπο του. Τόσο απλά!