Τα «τρένα» που χάθηκαν…

Σε όλους μας έχει συμβεί να πιάνουμε τον εαυτό μας να σκέφτεται κάποιες στιγμές έναν άνθρωπο που για ένα διάστημα περάσαμε όμορφες στιγμές μαζί του. Και δεν αναφέρομαι αποκλειστικά σε κάποιον σύντροφο. Μπορεί να είναι ένας φίλος. Πάντως είναι κάποιος που ζήσαμε μια φάση της ζωής μας και μοιραστήκαμε σκέψεις, όνειρα, ελπίδες και μας αφήνει ένα χαμόγελο κάθε φορά που τον σκεφτόμαστε. Όμως έχουν περάσει χρόνια που έχουμε να τον δούμε. Αναρωτιόμαστε τι να κάνει; Πού βρίσκεται; Πώς περνάει; Κι όμως ενώ μπορεί να έχουμε ένα τηλέφωνο για να πάρουμε απαντήσεις σε όλα αυτά, δεν κάνουμε αυτή την κίνηση. Πόσο μάλλον να επιδιώξουμε να τον συναντήσουμε ξανά. Κι έτσι η ανάμνηση ξεθωριάζει…

Γιατί όμως οι άνθρωποι χάνονται; Άνθρωποι που πέρασαν από τη ζωή μας και θα θέλαμε να έχουμε κρατήσει μια επαφή; Είναι οι συνθήκες ζωής του καθενός μας θα πουν οι περισσότεροι πολύ απλά. Παίζει ρόλο σε πια ηλικία συναντηθήκαμε, τι προτεραιότητες είχαμε, τι ευθύνες και πόσο χρόνο ίσως. Όμως λες πως είναι κρίμα το να χάνεσαι με τους ανθρώπους έτσι απλά γιατί η ζωή αλλάζει.

Τώρα που τα κοινωνικά δίκτυα έχουν μπει για τα καλά στη ζωή μας, αυτές οι… χαμένες φιλίες «συναντιούνται» κάποιες φορές και πάλι. Ο ενθουσιασμός ότι βρεθήκαμε μεγάλος! Αρχίζουμε να ανταλλάσσουμε μηνύματα και υποσχόμαστε πως με την πρώτη ευκαιρία θα κανονίσουμε να τα πούμε κι από κοντά. Όμως αυτό τις περισσότερες φορές μένει απλά σαν μια ιδέα. Και ο άλλος είναι εκεί. Τον έχουμε βρει μα δεν κάνουμε την κίνηση να τον αναζητήσουμε πραγματικά. Μας φτάνει να βλέπουμε αποσπάσματα της ζωής του μέσα από αυτά που εμφανίζει.

Γιατί αφήνουμε τους ανθρώπους να φεύγουν τελικά; Μήπως γιατί στην πραγματικότητα αυτή η σχέση που αναπτύξαμε μαζί τους μια δεδομένη φάση δεν ήταν τόσο δυνατή που να μας κάνει να θέλουμε να τους εντάξουμε και πάλι στη ζωή μας; Μοιάζει σαν να έχουμε ένα μηχανισμό λήθης που σιγά σιγά ξεθωριάζει εικόνες και συναισθήματα και προχωράει παρακάτω αναζητώντας νέας πρόσωπα, νέες εμπειρίες. Μήπως απλά είμαστε περισσότερο εγωιστές από όσο θέλουμε να νομίζουμε και δεν μπαίνουμε στη διαδικασία να αναζητήσουμε εμείς τους άλλους; Μήπως φοβόμαστε και λίγο την ιδέα ότι μπορεί ο άλλος να μην συμμεριστεί τον ίδιο ενθουσιασμό της επανένωσης με εμάς;

Ο καθένας μας έχει σίγουρα τις απαντήσεις του και αυτό που μένει στο τέλος είναι αυτό το «γιατί χαθήκαμε ρε γαμώτο τελικά»; Έτσι απλά οι δρόμοι χώρισαν… Ο καθένας τράβηξε άλλη πορεία. Ο χρόνος λιγοστός ίσως και η διάθεση περιορισμένη… όμως η ανάμνηση βρίσκεται εκεί και πού και πού μας ακολουθεί. Ναι, φίλε μου παλιέ και ξεχασμένε. Σ΄ ευχαριστώ για τις στιγμές που περάσαμε μαζί. Να είσαι καλά εκεί που βρίσκεσαι… ίσως κάποτε τα ξαναπούμε… ίσως πάλι όχι… Όμως να ξέρεις σε σκέφτομαι και νιώθω όμορφα που οι δρόμοι μας έστω και για λίγο αντάμωσαν. Να είσαι πάντα καλά…