Στο θέμα των προσωπικών σχέσεων από κάποιους χαρακτηρίζεται ως το συναίσθημα που «νοστιμίζει» μια σχέση. Αν όμως ξεφύγει η δόση, τότε κινδυνεύει να γίνει «λύσσα» και μετά να μην τρώγεται με τίποτα! Άλλοι την ξορκίζουν στην πυρά σαν κάτι κακό που μόνο μπελάδες και ζόρια προκαλεί.
Αλήθεια γιατί ζηλεύουμε τελικά; Φύλο επικρατέστερο σε αυτό το άβολο συναίσθημα δεν υπάρχει, γιατί απλά ανήκει σε όλους. Και σε γυναίκες και σε άνδρες. Σε μεγάλες δόσεις μπορεί να προκαλέσει προβλήματα στις σχέσεις και στην επικοινωνία. Μπορεί να οδηγήσει σε ακραίες καταστάσεις και να γίνει επικίνδυνο, όπως το να κάνει κανείς ακροβασία σε τεντωμένο σκοινί χωρίς δίχτυ ασφαλείας.
Ναι, ξαναρωτώ όμως γιατί ζηλεύουμε τελικά; Γιατί είναι στην ανθρώπινη φύση μας να έχουμε και καλά και άσχημα συναισθήματα. Γεννιόμαστε έτσι; Η ζήλεια πιστεύω πως παρουσιάζεται όταν ξεκινάει η διαδικασία σύγκρισης και μάλιστα από πολύ μικρή ηλικία. Ζηλεύουμε το παιχνίδι ενός άλλου παιδιού. Ζηλεύουμε όταν αντί να προσέχουν εμάς ασχολούνται π.χ. με το αδελφάκι μας. Ζηλεύουμε όταν στην τάξη τα μπράβο τα παίρνουν άλλοι. Άρα τελικά η ζήλεια είναι στο γενετικό μας υλικό θα έρθει να επιβεβαιώσει κάποιος. Χμ… αφήστε με να το σκεφτώ… εντάξει πείτε λοιπόν πως γεννιόμαστε και με αυτό το συναίσθημα.
Ποιος ευθύνεται για αυτό που νιώθουμε λοιπόν; Ο άλλος θα πει κάποιος βιαστικά. Και λέω βιαστικά γιατί η απάντηση είναι λάθος. Για το πώς νιώθουμε είμαστε υπεύθυνοι εμείς και το μυαλό μας φυσικά. Ο τρόπος που σκεφτόμαστε και ερμηνεύουμε ανθρώπους και συμπεριφορές είναι αυτός που μας οδηγεί σε σωστά ή λάθος συμπεράσματα. Βέβαια θα είμαι και λίγο ελαστική σε κάτι που ξεκινάει από την παιδική μας ηλικία και το κουβαλάμε παντοτινά. Και αυτό το ονομάζω αυτοπεποίθηση. Είναι κάτι που καλλιεργείται από νωρίς και ξεκινάει από την οικογένεια. Ένας άνθρωπος που έχει μεγαλώσει γνωρίζοντας τις δυνατότητες, τις δεξιότητες και τα προτερήματά του δεν θα φοβάται συγκρίσεις, ούτε θα αναζητά επιβεβαιώσεις για το ποιος είναι και τι αξίζει.
Στο χέρι μας είναι λοιπόν το κατά πόσο αφήνουμε τους άλλους να «ελέγχουν» και να «εισβάλλουν» στα συναισθήματά μας και να οδηγούν σε λάθος επιλογές. Αυτός που σε αγαπάει είναι εκεί για εσένα. Δεν χρειάζεται να σε δει να… σέρνεσαι στα πατώματα για να επιβεβαιώσει ότι λιώνεις για πάρτη του. Η αγάπη είναι ένα συναίσθημα όμορφο, ανιδιοτελές και εξελικτικό. Δεν σε αιχμαλωτίζει. Όταν λοιπόν κάποιος προσπαθεί να μας κάνει να νιώθουμε άβολα, ανασφαλείς και να αναρωτιόμαστε διαρκώς για το ποιοι είμαστε και αν αξίζουμε αυτά που έχουμε, τότε απλά δεν αγαπάει. Θέλει απλά μέσα από τη δική του ανασφαλή προσωπικότητα να επιβεβαιώνεται για να αισθάνεται εκείνος καλά.
Πολλές φορές επίσης έχουμε την τάση προκειμένου να τραβήξουμε την προσοχή του άλλου ή για να δούμε πόσο ενδιαφέρεται για εμάς, να κάνουμε πράγματα που μπορεί να δημιουργήσουν μεγάλους μπελάδες και τελικά να έχουν άσχημη κατάληξη. Σε όλους μας θα έχει συμβεί κάποια στιγμή.
Πώς μπορούμε λοιπόν να ξεφύγουμε από αυτό το συναίσθημα που τις περισσότερες φορές μας οδηγεί σε λάθος αποφάσεις και πράξεις; Είναι προτιμότερο να εξωτερικεύουμε και να εκφράζουμε αυτά που μας βασανίζουν. Να συζητάμε. Να ρωτάμε. Να διεκδικούμε αλλά με υγιή τρόπο. Ναι σε θέλω. Ναι σε αγαπώ. Είμαι εδώ. Είσαι εδώ; Είμαστε μαζί; Με αγαπάς; Σε αγαπώ. Το προσπαθώ. Το παλεύω. Εσύ τι κάνεις για αυτό; Ειλικρινείς ερωτήσεις. Τίμιες απαντήσεις.
Η ζήλεια είναι βασανιστική. Ω, ναι. Είναι σαν αρρώστια, που όμως θεραπεύεται. Κανείς δεν μπορεί να τα έχει όλα όπως θέλει και όποτε το θέλει. Και όταν εμπλέκονται δύο σε αυτό χρειάζεται προσπάθεια και από τις δύο μεριές. Ξανά και ξανά. Αλλιώς καλύτερα να φεύγεις με το κεφάλι ψηλά και τη συνείδησή σου ήσυχη. Δεν αξίζει να χάνεις την αυτοεκτίμησή σου. Είσαι ο εαυτός σου και είσαι υπέροχη/ος για αυτό που είσαι. Όποιος ξέρει να σε εκτιμήσει θα είναι πάντα εκεί. Και αυτό είναι το μόνο που χρειάζεται κανείς!