Άνθρωπος δεν γεννιέσαι, γίνεσαι!
Μου είναι πραγματικά σοκαριστικό και δεν μπορώ με τίποτα να το κατανοήσω όσες φορές κι αν το συναντώ τυχαία μπροστά μου. Αναφέρομαι στο γεγονός του εξευτελισμού ανθρώπων αγνώστων μεταξύ τους να ανταλλάσσουν τα χειρότερα υβριστικά λόγια επειδή απλά έχουν διαφορετικές απόψεις για διάφορα θέματα. Και πραγματικά από τη μια στεναχωριέμαι και από την άλλη αγανακτώ.
Μα πώς γίνεται ένας άνθρωπος να γίνεται τόσο τιποτένιος και να μην έχει συναίσθηση του τι κάνει; Του τι λέει; Αυτή η ισοπέδωση του ήθους και του δικαιώματος να έχουμε διαφορετικές απόψεις να αγγίζει την αηδία. Να βλέπεις ανθρώπους που επειδή εκφράζουν ένα σχόλιο να χλευάζονται με τον πιο αισχρό τρόπο. Πώς γίνεται να γινόμαστε τόσο κακοί; Και από την άλλη είμαστε τόσο δειλοί, γιατί η ευκολία του να στολίζεις έναν άλλον από μια σελίδα κοινωνικής δικτύωσης σου δίνει το πλεονέκτημα να το κάνεις είτε ανώνυμα είτε εκ του ασφαλούς, εφόσον δεν τον αντικρίζεις κατά πρόσωπο.
Ώρες ώρες φοβάμαι αυτό τον κόσμο που ζω. Φοβάμαι από τη μια μήπως αυτή η μάζα με παρασύρει στο κατώτερο επίπεδό της και από την άλλη μήπως κι εγώ κινδυνεύσω κάποια στιγμή να υποστώ κάτι αντίστοιχο. Και αναρωτιέμαι, τι είδους άνθρωποι γινόμαστε; Και από πού ξεκινάει όλο αυτό; Γεννιόμαστε χωρίς να γνωρίζουμε πόσο κακό μπορούμε να κάνουμε στον άλλον κι όμως στην πορεία μπορούμε να εξελιχθούμε στο χειρότερο του είδους μας.
Και όχι δεν πιστεύω πως αυτή η εξέλιξη έχει να κάνει με το μορφωτικό επίπεδο. Ούτε με την οικονομική κατάσταση. Έχει να κάνει με το πόσο δουλεύει ο καθένας με τον εαυτό του και πόσο προσπαθεί να πολεμάει τους «δαίμονές» του και να ξορκίζει τον κακό του εαυτό. Πόσο διατεθειμένος είναι ο καθένας μας να ξεβολεύεται και να προσπαθεί να αλλάζει τα κακώς κείμενα. Και από ότι διαπιστώνω με λύπη μου είναι πως αυτή η δουλειά γίνεται από λίγους. Γιατί οι περισσότεροι αδιαφορούν για το μέσα και ασχολούνται μόνο ή περισσότερο με το απέξω. Με το λεγόμενο «φαίνεσθαι» . Γιατί είναι δύσκολο ρε αδελφέ να κάτσεις να τα βρεις με τον εαυτό σου. Να τον μαλώσεις και να τον επαναφέρεις στον «ίσιο» δρόμο. Αυτόν που όλοι μας θα έπρεπε να βρισκόμαστε. Είναι δύσκολο να λες ανοιχτά τη γνώμη σου και να ξεχωρίζεις από το πλήθος. Να στρέφονται τα μάτια όλων πάνω σου όταν τολμάς να αμφισβητείς το λάθος δεδομένο.
Γιατί μπορεί να γεννιέσαι στην κατηγορία του ανθρώπινου είδους, αλλά για να φτάσεις στο σημείο να λέγεσαι Άνθρωπος πρέπει καθημερινά να δίνεις και να περνάς εξετάσεις στο ήθος, την ευγένεια, την αλληλεγγύη, την αξιοπρέπεια, την τιμιότητα και όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που σε κάνουν να ξεχωρίζεις και να στέκεσαι με το κεφάλι ψηλά, κοιτώντας τον άλλον στα μάτια. Και οι ματιές δεν λένε ποτέ ψέματα. Γι’ αυτό και αν παρατηρείς τριγύρω, τα σκυφτά κεφάλια είναι περισσότερα από αυτά που κοιτούν περήφανα μπροστά και σε κάνουν να νιώθεις πως ανήκεις σε αυτό το ξεχωριστό είδος.
Κανείς δεν ήξερε, αλλά στο χέρι του καθενός είναι να μαθαίνει και να προχωράει ένα βήμα τη φορά. Και αυτό είναι που αξίζει τελικά!