Μήπως έχουμε πολλές απαιτήσεις από τα παιδιά;
Ζούμε σε μια εποχή όπου όλα κινούνται γρήγορα. Αλλάζουν με ρυθμούς που δεν προλαβαίνουμε να αφομοιώσουμε. Εκεί που πάμε να συνηθίσουμε κάτι, να κάτι καινούριο σκάει μπροστά μας και προσπαθούμε να καταλάβουμε τι γίνεται. Νέες ανάγκες δημιουργούνται διαρκώς και εμείς προσπαθούμε να ανταποκριθούμε με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συνέπεια. Κάτι τέτοιο λοιπόν συμβαίνει και με τα παιδιά μας.
Φανταστείτε ένα παιδί που από τη στιγμή που έρχεται στον κόσμο δέχεται εκατοντάδες ερεθίσματα από τους γονείς, τους συγγενείς, το περιβάλλον του γενικότερα, τα παιχνίδια του, την τεχνολογία και άλλα πολλά. Και όλα αυτά τα ερεθίσματα προσπαθεί να τα κατανοήσει και να τα κατακτήσει. Δεν υπάρχει παιδί που πλέον δεν έχει εξοικείωση με το κινητό των γονιών του και μάλιστα από πολύ νωρίς.
Τελικά όμως όλος αυτός ο καταιγισμός μηνυμάτων και ερεθισμάτων πόσο καλό κάνει στα παιδιά σήμερα; Πόσο αφήνει τη φαντασία τους να ξεδιπλωθεί; Και από την άλλη αυτή η τόσο μεγάλη εξοικείωση που μοιάζει στα μάτια των μεγάλων σαν να μεγαλώνουν έναν Αϊνστάιν σε τι τα βοηθάει; Μήπως τα πράγματα θα έπρεπε να είναι πιο απλά και να πηγαίνουν με πιο αργούς ρυθμούς; Μήπως όλη αυτή η εξέλιξη δημιουργεί υπερβολικές απαιτήσεις από εμάς τους μεγάλους;
Αυτά που για εμάς μοιάζουν εύκολα για ένα παιδί είναι κάτι ακόμα που πρέπει να μάθει. Αν το παιδί δείχνει να ανταποκρίνεται με άνεση στα νέα ερεθίσματα και αφομοιώνει εύκολα ότι μαθαίνει, τότε οι γονείς εκτός από το να αισθάνονται υπερήφανοι, απαιτούν όλο και περισσότερες επιδόσεις. Τελικά μήπως όλο αυτό είναι μια παγίδα που δημιουργεί τεράστιο φορτίο στα παιδιά, δημιουργώντας άγχη και εκνευρισμό;
Ίσως θα έπρεπε εμείς οι γονείς να χαμηλώσουμε λίγο τις απαιτήσεις μας και να δίνουμε περισσότερο χρόνο στα παιδιά για να κατανοούν και να νιώθουν κι εκείνα ότι πέτυχαν, χωρίς να νιώθουν την πίεσή μας. Γιατί δηλαδή θα πρέπει επειδή ο τάδε συμμαθητής έκανε κάτι να πρέπει και το δικό μας το παιδί να το κάνει αμέσως; Κάθε παιδί έχει το χρόνο και τον τρόπο του. Και φυσικά ένας γονιός γνωρίζει καλά πότε το παιδί του απλά τεμπελιάζει οπότε χρειάζεται σπρώξιμο και πότε πραγματικά προσπαθεί αλλά έχει τους δικούς του ρυθμούς τους οποίους οφείλουμε να σεβόμαστε.
Πρέπει κι εμείς οι γονείς από τη μεριά μας να παίρνουμε για λίγο αποστάσεις από τους γρήγορους ρυθμούς, που μας παρασύρουν αρκετά συχνά και να δίνουμε χρόνο και σε εμάς αλλά και στα παιδιά μας για να εκφράζονται και να λειτουργούν σωστά μεν, αλλά χωρίς πίεση και άγχος για να είμαστε όλοι καλά. Καμία αντιπαράθεση δεν φέρνει άλλωστε το αποτέλεσμα που θέλουμε. Με συζήτηση και χαλαρή διάθεση όλα θα πάρουν σιγά σιγά το δρόμο τους.