Όταν τα παιδιά "μπαίνουν" ανάμεσα στο ζευγάρι
Είναι γνωστό πως από τη στιγμή που ένα παιδί έρχεται σε μια οικογένεια και ειδικά όταν αυτό είναι το πρώτο, όλη η προσοχή πέφτει πάνω του. Και είναι φυσικό άλλωστε. Η ευθύνη είναι μεγάλη, η φροντίδα αδιαπραγμάτευτη και η αγάπη ανεξάντλητη. Όλα ωραία και καλά μέχρι εδώ. Τι γίνεται όμως όταν τα παιδιά απορροφούν όλη την προσοχή των γονιών και ιδιαίτερα των μαμάδων με αποτέλεσμα η σχέση της με τον σύντροφό της να περνάει σε δεύτερη μοίρα;
Είναι μια κατάσταση που συμβαίνει σε αρκετά ζευγάρια και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να δημιουργεί αποστάσεις και αποξένωση πολλές φορές. Και η απόσταση φέρνει γκρίνια. Και η γκρίνια μεταλλάσσεται σταδιακά σε αδιαφορία. Και έτσι το ζευγάρι καταλήγει να ζει στο ίδιο μεν σπίτι αλλά στην ουσία να συγκατοικεί. Γιατί τα παιδιά είναι πάντα εκεί να διεκδικούν την απόλυτη προσοχή, να μην μένει καθόλου χρόνους για δύο και ακόμα ο χώρος που μέχρι πρότινος ήταν ο πιο προσωπικός και το σημείο επαφής του ζευγαριού και αναφέρομαι στην κρεβατοκάμαρα, να καταλαμβάνεται από εκείνα με το να κοιμούνται όλοι μαζί.
Γιατί όμως να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Μήπως τελικά η σχέση ενός ζευγαριού δεν είναι τόσο δυνατή και ουσιαστική και με την έλευση ενός παιδιού ή και περισσότερων, αυτός ο αδύναμος κρίκος που τους ένωνε σπάει και έτσι δημιουργείται ένα κενό το οποίο με την πάροδο του χρόνο ολοένα και μεγαλώνει;
Ή μήπως αυτή η μεγάλη αλλαγή στη ζωή του ζευγαριού, το παιδί δηλαδή, είναι τόσο δύσκολα διαχειρίσιμη και κανείς δεν είναι στην πραγματικότητα έτοιμος να την αντιμετωπίσει; Μπορεί δηλαδή όλη αυτή η νέα κατάσταση απλά να ξεφεύγει από τον έλεγχο και των δύο και κανείς ή ο ένας από τους δύο να μην ξέρει πώς να το κάνει να δουλέψει και να επαναφέρει την ισορροπία.
Και θα υπάρξουν αρκετές μαμάδες που μπορεί να σκεφτούν μα καλά εδώ προσπαθώ να μεγαλώσω ένα παιδί και θα πρέπει να έχω στο νου μου και τον άλλον που ναι μεν τον αγαπάω αλλά αυτή την περίοδο πρέπει να είμαι ολοκληρωτικά δοσμένη σε αυτό που κάνω και είναι το πιο σημαντικό από όλα. Ακούγεται πολύ φυσιολογικό, ίσως, και αναμενόμενο, όμως όταν αυτό αρχίζει να δημιουργεί απόσταση και αποξένωση στο ζευγάρι, τότε μάλλον κάποιο καμπανάκι έχει αρχίσει να χτυπάει και να προειδοποιεί ότι κάτι δεν πάει καλά.
Επίσης, μπορώ να καταλάβω πως οι άντρες δεν μπορούν να αντιληφθούν εύκολα πόσα πολλά είναι όλα αυτά που καλείται να φέρει εις πέρας μια γυναίκα προκειμένου να μεγαλώνει σωστά ένα παιδί. Επιπλέον, υπάρχουν μεγάλες διαφορές ως προς την ψυχολογία και την οπτική μεταξύ των δύο φύλων. Όμως χρειάζεται προσπάθεια και διάθεση και από τις δύο μεριές. Γιατί αυτή η σχέση που ξεκίνησε με τις καλύτερες βάσεις είναι κρίμα να κινδυνεύει να μετατραπεί σε μια μονότονη και βαρετή καθημερινότητα. Ακόμα χειρότερα, να κινδυνεύει να διαλυθεί. Άλλωστε και τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ένα σπίτι που η μαμά και ο μπαμπάς τους αγαπιούνται και υπάρχει ένα καλό κλίμα, μεγαλώνοντας θα έχουν "κληρονομήσει" ένα υγιές πρότυπο του τι σημαίνει οικογένεια.
Τα παιδιά είναι πάντα τα πρώτα που οι γονείς θα τρέξουν να φροντίσουν όσα χρόνια κι αν περάσουν, όμως ένα ζευγάρι δεν πρέπει να αφήνει και να ξεχνάει πως η αγάπη που νιώθει ο ένας για τον άλλον χρειάζεται κι εκείνη το χρόνο και το χώρο της, προκειμένου όλοι να νιώθουν πως ανήκουν σε μια οικογένεια που όλοι λειτουργούν συμπληρωματικά και όχι μονοπωλιακά. Ας μην ξεχνάμε τα συναισθήματα που νιώθαμε προτού γίνουμε γονείς και ας προσπαθούμε και οι δύο πλευρές να προσεγγίζουμε με τρυφερότητα και ενδιαφέρον τον άλλον. Είναι πιο εύκολο από όσο μπορεί να φαίνεται κάποιες φορές.