Σήμερα το πρωί πηγαίνοντας σχολείο το βλαστάρι μου, μου πετάει την εξής ωραία ατάκα: «Μαμά από τότε που έγινα 6 ο χρόνος περνάει γρήγορα»! Ντόινγκ!

«Αχ κορίτσι μου και πού είσαι ακόμα. Όσο μεγαλώνουμε τόσο πιο γρήγορα μας φαίνεται ότι περνάει ο καιρός».

Και από εκείνη τη στιγμή και ίσα με τώρα αυτό στριφογυρνάει στο μυαλό μου. Όχι φυσικά ότι δεν το είχα συνειδητοποιήσει αυτό χρόνια τώρα, αλλά μου φάνηκε φοβερό αυτό να το ακούς από το στόμα ενός εξάχρονου. Ωχ! Παναγία μου αν το παιδί μου σκέφτεται έτσι εγώ τι να κάνω η έρμη; Το καλό είναι πως εγώ δεν νιώθω καθόλου τη βιολογική μου ηλικία που αισίως έχει μπει στη δεκαετία των 40. Το λέω και δεν το πιστεύω. Όχι γιατί είμαι ψώνιο, ούτε γιατί κατοικώ σε άλλον πλανήτη. Ποτέ δεν ήμουν άλλωστε από αυτές που είχαν έναν έρωτα με τον εαυτό τους και την εμφάνιση γενικότερα. Αλλά βρε παιδί μου όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη, διαπιστώνω πως ο χρόνος μου έχει μια συμπάθεια να το πω; Και ευτυχώς δηλαδή γιατί πού λεφτά για επεμβάσεις, μπότοξ, υαλουρονικά και όλα αυτά τα ωραία; Μια κρεμούλα της σειράς και έξω από εδώ. Είμαι η… «χαρά» της αισθητικού. Να το κλείσει το μαγαζάκι και να πάει σπίτι της να φτιάχνει πίτες που λέει ο λόγος, αν θα περίμενε να πατήσω εγώ ποτέ πόδι.

Επίσης αποφεύγω να διαβάζω άρθρα με θέματα ομορφιάς. Καλέ εκτός από χρήμα πρέπει όλη μέρα και μόνο να ασχολείσαι αποκλειστικά με τα μούτρα σου ή το σώμα σου. Και εδώ που τα λέμε είναι και λίγο ματαιόδοξο. Χάνεις την ουσία και μένεις με τον καθρέφτη να αναρωτιέσαι τι θα κάνεις για τη ρυτίδα νο159 που μόλις έσκασε στην πάνω γωνία του ματιού. Απαπα! Τέτοιο στρες δεν το αντέχω! Βέβαια αποδέχομαι το γεγονός ότι υπάρχουν και αρκετές που έχουν μια εμμονή ή μια ανασφάλεια ή έναν ναρκισσισμό τελοσπάντων με το πρόσωπο και την εμφάνισή τους. Καθένας με τις προτιμήσεις του.

Όμως για μένα υπάρχει απλά η κρεμούλα μου, ένα ωραίο χαμόγελο και φύγαμε! Είναι ωραίο να μεγαλώνεις όμορφα και αυτό φαίνεται στο πρόσωπο σου. Άλλωστε τα ωραία είναι γύρω μας και όχι μόνο πάνω μας!