Δεν είναι πολλά τα χρόνια που η τεχνολογία έχει τόσο μαζικά και εύκολα μπει στη ζωή μας. Έχει όμως καταφέρει να αποτελεί πλέον αν όχι ολόκληρη, ένα σημαντικό μέρος της καθημερινότητάς μας. Τι εννοώ; Πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα τα pc, τα tablets, τα smart phones, το internet, τα social media και όλα αυτά τα… καλά, αλλά κατευθυνόμενα πράγματα που έχουν μπει τόσο μέσα στη ζωή μας που τείνουν να είναι εκείνα οι πρωταγωνιστές και όχι εμείς.  

Βλέπω καθημερινά μέσα από πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης τις ζωές πολλών ανθρώπων να ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια μου και εντυπωσιάζομαι. Μαθαίνω για προτάσεις γάμων, γάμους, γεννήσεις, βαπτίσεις ακόμα και «αναχωρήσεις» αγαπημένων προσώπων και λίγο, πώς να το πω, σκιάζομαι! Σκέφτομαι γιατί πρέπει όλος ο κόσμος να γνωρίζει κάθε στιγμή τι κάνει ο καθένας; Γιατί είναι τόσο σημαντικό να παίρνει κανείς τα λεγόμενα “likes” για να αισθάνεται πλήρης και αποδεκτός; Πόσοι από αυτούς που γράφουν σχόλια γνωρίζουν πραγματικά τι συμβαίνει στη ζωή του άλλου και πόσοι από αυτούς θα βρίσκονται πλάι του όταν θα έχει ανάγκη από μια ουσιαστική επικοινωνία;

Εντάξει δεν βγάζω τον εαυτό μου απέξω, γιατί είμαι κι εγώ κομμάτι αυτού του συστήματος, εφόσον χρησιμοποιώ την τεχνολογία για να επικοινωνώ κι εγώ τα δικά μου. Αλλιώς θα έπρεπε να γράφω σε περιοδικά ή τέλος πάντων να αναζητώ άλλους διόδους επικοινωνίας. Όμως εγώ όπως και πολλοί άλλοι βέβαια εν γνώσει μου ξέρω μέχρι πού πρέπει να φτάσω και ποια όρια δεν πρέπει να ξεπεράσω.

Σκέφτομαι όμως όλα αυτά τα πιο νέα παιδιά που η επικοινωνία τους γίνεται κατά 90% μέσω όλων αυτών των φωτογραφιών, μηνυμάτων και συναισθημάτων που μοιράζονται μαζί με εκατοντάδες ξένους. Γιατί δεν μπορεί ένας άνθρωπος όσο μα όσο κοινωνικός και να είναι να έχει 200, 400, 800 φίλους τους οποίους βλέπει και γνωρίζει καλά, έτσι; Κι όμως δεκάδες άνθρωποι αν το σκεφτεί κανείς λειτουργούν σαν… ηδονοβλεψίες στην προσωπική μας ζωή, τους οποίους φυσικά εμείς έχουμε επιτρέψει να παρακολουθούν μέσω των αναρτήσεων που κάνουμε. Κάτι σαν ένα παγκόσμιο και ατελείωτο Big Brother!

Και έχουμε φτάσει πια στο σημείο να γράφονται μηνύματα ή να γίνονται βιντεάκια που να λένε: ρε παιδιά φτάνει πια με την τεχνολογία, τα κινητά, το internet και τα social media! Χάνετε στιγμές πολύτιμες. Στιγμές με τα αγαπημένα σας πρόσωπα που δεν θα έχετε την ευκαιρία να τις ξαναζήσετε. Μιλήστε, επικοινωνήστε, αγγίξτε τον άνθρωπό σας. Όχι άλλα Like, ούτε εικονικά «σκουντήματα», ούτε χαριτωμένα αυτοκόλλητα για να εκφράσετε συναισθήματα.

Οι άνθρωποι βρίσκονται δίπλα μας. Είναι εκεί ζωντανοί με σάρκα και οστά. Αρκεί να απλώσουμε το χέρι μας. Και πριν από αυτό να σηκώσουμε το κεφάλι. Να κλείσουμε τη συσκευή που μας απορροφά από το να ζούμε ελεύθεροι και να χαμογελάσουμε. Γιατί οι στιγμές μας είναι μοναδικές και πολύτιμες και πρέπει να τις ζούμε στον πραγματικό χρόνο. Μπορούμε να το κάνουμε, έτσι δεν είναι;