Είμαι μαμά και ως μαμά μικρού παιδιού αγχώνομαι. Ναι, βεβαίως θα μου πείτε αλλά εξαρτάται για ποιο λόγο και πόσο πολύ. Ένα από τα πράγματα που με αγχώνουν καθημερινά είναι όπως και όλες τις μαμάδες υποθέτω, το πώς περνάει το παιδί τους στο σχολείο. Τι σημαίνει αυτό; Πολλά πράγματα, αλλά κυρίως το αν τα άλλα παιδιά φέρονται ωραία στο παιδί μου. Δυστυχώς ζούμε σε μια εποχή που όλα αλλάζουν τόσο γρήγορα. Οι αξίες, οι άνθρωποι, οι σχέσεις. Ο λεγόμενος εκφοβισμός με απασχολεί και με προβληματίζει αρκετά, ακούγοντας για διάφορα περιστατικά που έχουν οδηγήσει μέχρι και σε τραγική κατάληξη.

Τι κάνω λοιπόν για να το αντιμετωπίσω; Το πιο απλό. Μιλάω πολύ με το παιδί μου καθημερινά, ρωτώντας το για το πώς περνάει. Άλλες φορές το κάνω σε μορφή παιχνιδιού ή έμμεσα ρωτώντας το άσχετα φαινομενικά πράγματα που όμως έχουν σκοπό να καταλήξουν σε κάτι συγκεκριμένο.

Πιστεύω πως η επαφή του παιδιού με τους γονείς είναι ο καλύτερος τρόπος για μπορέσει να αντιμετωπίσει όσα του συμβαίνουν όταν δεν είναι εκείνοι δίπλα του για να το βοηθήσουν. Και σίγουρα έτσι πρέπει να γίνεται προκειμένου και το παιδί μεγαλώνοντας να μπορεί να σταθεί στα πόδια του και να διεκδικεί πράγματα για εκείνο.

Αυτό που προσπαθώ να έχω πάντα στο μυαλό μου και δεν ξέρω αν το πετυχαίνω με τη συμπεριφορά και τα λόγια μου είναι να μην το κριτικάρω και να μην το υποτιμώ. Κακά τα ψέματα κανείς δεν ξέρει ανά πάσα στιγμή αν αυτά που λέει ή κάνει είναι σωστά, όταν όμως βλέπεις ότι το παιδί σε εμπιστεύεται και σου μιλάει για όσα του συμβαίνουν τότε μάλλον κάτι κάνεις σωστά και σε θεωρεί σύμμαχο και όχι αντίπαλο.

Γι’ αυτό και προτείνω όλοι οι γονείς να μιλάνε και να ακούν τα παιδιά τους. Έτσι δημιουργούν υγιείς και όμορφες βάσεις για το μέλλον τους, γιατί τους βοηθούν στο να σταθούν στα πόδια τους και να μπορούν να αντιμετωπίσουν με αυτοπεποίθηση κάθε πρόκληση και δυσκολία που θα συναντήσουν ως ενήλικες. Γιατί ένας τρυφερός και επικοινωνιακός ενήλικας είχε γονείς που ήταν πάντα δίπλα του έτοιμοι να ακούσουν και να μοιραστούν. Ένας μοναχικός ή επιθετικός ενήλικας δεν είχε την ευκαιρία να μοιραστεί τις σκέψεις, τις απορίες, τις αγωνίες του με τους πιο σημαντικούς ανθρώπους της ζωής του.

Τι είδους ενήλικες θέλουμε λοιπόν να μεγαλώσουμε;