Στο όνομα της αγάπης έχουν ειπωθεί, γραφτεί, έχουν γίνει μέχρι και πόλεμοι! Μαζί με το μίσος είναι από τα πιο δυνατά συναισθήματα θα έλεγε κανείς. Το να λες «σ’ αγαπώ» είναι σίγουρα μια όμορφη παραδοχή των συναισθημάτων σου στο άτομο που το απευθύνεις, κάνοντάς το να νιώσει όμορφα και ξεχωριστά. Τι περισσότερες τουλάχιστον φορές. Γιατί είναι και φορές που τα «σ΄ αγαπώ» πνίγουν, καταπιέζουν, λειτουργούν σα θηλιά στο λαιμό. Μα είναι δυνατόν θα αναρωτηθεί κανείς; Εδώ όλοι αναζητάμε την αγάπη. Είτε αυτή λέγεται γονική, είτε φιλική και σίγουρα την ερωτική. Πώς γίνεται λοιπόν η αγάπη να σημαίνει τελικά κάτι άσχημο;

Κανείς όταν αισθάνεται πως αγαπάει κάποιον δεν εννοεί ότι η αγάπη που νιώθει, έχει σκοπό να λειτουργήσει καταπιεστικά ή εγωιστικά. Όμως να που σε αρκετές περιπτώσεις καταλήγει έτσι. Λέγοντας «σ’ αγαπώ» σε έναν άνθρωπο ουσιαστικά του λέμε ότι για εμάς είναι ξεχωριστός και ότι θέλουμε το καλύτερο για αυτόν. Ίσως αυτός να είναι ο αρχικός σκοπός, όμως όταν η αγάπη μας αρχίζει να ζητάει ανταλλάγματα, τότε κάτι αρχίζει να πηγαίνει στραβά. «Σ’ αγαπώ αλλά μην κάνεις αυτό». «Σ’ αγαπώ αλλά δεν θέλω αυτό». «Ουπς! Κάπου έχασα κάτι μάλλον» αναρωτιέσαι και ψάχνεις να βρεις που έκανες το λάθος. Ε, λοιπόν το λάθος ανήκει σε αυτόν που σε κάνει να νιώθεις έτσι και όχι σε εσένα. Εφόσον βέβαια και εσύ από τη μεριά σου και με γνώμονα την κοινή λογική, θεωρείς ότι σε μια σχέση έχεις λειτουργήσει σωστά, τότε δεν χρειάζεται να μπαίνεις στη διαδικασία αμφιβολίας. Είναι λάθος να προσπαθείς να προσαρμόζεσαι στα θέλω του άλλου, αγνοώντας τα δικά σου. Δεν είμαστε καλοί μόνο όταν είμαστε αυτό που θέλουν οι άλλοι. Κάπως έτσι ξεκινούν κάτι εξαρτώμενες και άρρωστες ψυχικά σχέσεις που λειτουργούν σαν συναισθηματικά βαρίδια τελικά και αντί να μας απογειώνουν μας κρατούν δέσμιους και μας καθηλώνουν.

Η συναισθηματική εξάρτηση κάποιες φορές είναι χειρότερη από οποιασδήποτε άλλης μορφής εξάρτηση. Όλοι έχουμε ανάγκη να νιώθουμε ότι ανήκουμε κάπου. Ότι είμαστε σημαντικοί και απαραίτητοι για κάποιους. Όταν όμως φτάνουμε στο σημείο να καταπιέζουμε τα δικά μας συναισθήματα και θέλω για να κάνουμε τους άλλους να νιώθουν καλά, αυτό κάποια στιγμή θα στραφεί εις βάρος μας. Τα καταπιεσμένα συναισθήματα συνήθως θάβονται για καιρό στα βάθη της ψυχής μας και κάποιες φορές εκδηλώνονται με πολύ εκρηκτικό και άσχημο τρόπο. Άλλες πάλι φορές δεν εκδηλώνονται ποτέ φανερά παρά σε μορφή κάποιας ασθένειας σωματικής ή ψυχικής.

Όλα ξεκινούν από το να αναγνωρίζουμε που σταματάει το υγιές και που αρχίζει το λάθος. Σε κανένα δεν αρέσει η απόρριψη αλλά και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να καταπιέζει και να καταδυναστεύει τον άλλον, χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα την «αγάπη» του. Οι σχέσεις θέλουν δουλειά για να μπορούν να αντέχουν και να εξελίσσονται στη διάρκεια του χρόνου. Όπως επίσης οι άνθρωποι αλλάζουν και εξελίσσονται και αυτοί. Οι ανάγκες το ίδιο. Οι επιθυμίες. Οφείλουμε σε αυτούς που αγαπάμε να τα αναγνωρίζουμε όλα αυτά και να αποδεχόμαστε όλες αυτές τις αλλαγές, αν θέλουμε να έχουμε υγιείς και αρμονικές σχέσεις. Οφείλουμε επίσης να αποδεσμευόμαστε από ανθρώπους που μας τραβούν πίσω και μας δημιουργούν ενοχές ή δεν μας προσφέρουν αυτά που μας αξίζουν.

Η πραγματική αγάπη δεν πονάει, ελευθερώνει!