Πριν από λίγες ημέρες έλαβα μια πρόσκληση για το reunion (επανένωση ελληνιστί) της τάξης μου με τον τίτλο «25 χρόνια μετά» και έπαθα ένα σοκ! 25 χρόνια; Μα, ήταν μόλις χθες που το γιορτάζαμε το ότι είχαμε αποφοιτήσει από το σχολείο. Πότε πέρασαν τόσα χρόνια; Με έπιασε μια νοσταλγία. Είναι ο άνθρωπος όμως άτιμο πλάσμα. Όταν είσαι νέος βιάζεσαι να μεγαλώσεις. Να παίρνεις αποφάσεις μόνος σου. Να είσαι ελεύθερος, ανεξάρτητος. Και όταν αρχίζουν να περνούν τα χρόνια και να βλέπεις πως η «ελευθερία» συμβαδίζει με υποχρεώσεις, ευθύνες και πολλά άλλα «χαριτωμένα», τότε αρχίζεις να νοσταλγείς τα παλιά. Τότε που ήσουν πραγματικά ελεύθερος. Χωρίς σκοτούρες και υποχρεώσεις. Εντάξει η μόνη υποχρέωση ήταν να είσαι καλός στα διαβάσματα. Πφφ! σιγά τα λάχανα τελικά!

Μήπως αυτή η τάση για επιστροφή στα νεανικά χρόνια είναι ουσιαστικά η συνειδητοποίηση πως μεγάλος, από συνηθίζαμε να λέμε, σημαίνει να ελέγχεις και να αποφασίζεις για τη ζωή σου και αυτό είναι κάτι που σε φέρνει σε σύγκρουση με το μικρό παιδί που κρύβεται πλέον σε μια γωνιά του μυαλού σου και πού και πού θέλει να κάνει μια μικρή επανάσταση;

Ε, λοιπόν σήμερα θα γίνω λίγο μελό, μου το επιτρέπετε, και θα πω χωρίς φόβο και με πάθος ότι η νεότητα είναι υπέροχη, με ότι συνεπάγεται. Και δεν αναφέρομαι στη νεότητα του μυαλού, αλλά στην ημερολογιακή αυτή που σου δίνει ενέργεια. Που σε κάνει να ονειρεύεσαι πως μπορείς να κατακτήσεις τον κόσμο όλο. Που λες έχω χρόνο μπροστά μου για να κάνω πολλά. Το ότι βέβαια το μυαλό δεν έχει «πήξει» ακόμα και μπορεί και να σκέφτεσαι λίγο ουτοπικά ή να υπερεκτιμάς τις δυνατότητές σου είναι μέσα στο πρόγραμμα.

Θα ήθελα για λίγο να γυρνούσα σε εκείνα τα χρόνια και σαν τρίτος παρατηρητής, να μελετούσα εκείνο το κορίτσι των 18 ετών που ήταν γεμάτο ενέργεια και ζωή, γεμάτη όνειρα και προσδοκίες. Ε, καλά όχι ότι είμαι σε φάση να πιω κανένα χαμομήλι και να μετρήσω την πίεσή μου. Προς Θεού! Αλλά αυτή την ανεμελιά, που έχω ξεχάσει πώς είναι όταν τη νιώθεις, θα ήθελα για λίγο να την ξαναζήσω. Πιστεύω ότι θα την απολάμβανα πραγματικά, έχοντας γνώση του τι σημαίνει «μεγάλος» και «ευθύνες».

Θα μου πεις αυτό είναι το μάθημα που καλείσαι να μάθεις και είναι το πιο σημαντικό: Ζεις διάφορες φάσεις της ζωής σου μέχρι να φτάσεις πια στα χρόνια της ωριμότητας και της σοφίας, όπου συνειδητοποιείς πως η ζωή είναι ωραία σε κάθε περίοδο. Θα μου πεις θα αισθάνεσαι το ίδιο ωραίο στα 60, τα 70, τα 80; Ελπίζω και εύχομαι η απάντηση να είναι «ναι». Γιατί αυτό θα σημαίνει ότι ζω μια ωραία, για τα δικά μου δεδομένα, ζωή που με έχει γεμίσει με συναισθήματα, ανθρώπους, στιγμές που με κάνουν να νιώθω πλήρης και ευτυχισμένη.

Αν όμως μια μικρή νεράιδα ερχόταν και μου έλεγε πως έχεις ένα 24ωρο που μπορείς να γυρίσεις πίσω στο χρόνο, δεν θα έχανα με τίποτα την ευκαιρία να ζήσω ξανά και να ξαναθυμηθώ πώς ένιωθα τότε στην τρυφερή ηλικία των 18 που μια περίοδος της ζωής μου τελείωνε οριστικά και ξεκινούσε μια άλλη.

Εσείς θα το θέλατε;