Το ομολογώ και είμαι πολύ χαρούμενη που πέρασα όμορφα παιδικά χρόνια. Και δεν αναφέρομαι στην αγάπη που πήρα από την οικογένειά μου που είναι το κυριότερο εφόδιο για μια μετέπειτα υγιή, ενήλικη ζωή, αλλά στο γεγονός ότι έπαιξα και ευχαριστήθηκα την παιδική μου ηλικία. Το παιχνίδι με την απόλυτη και κυριολεκτική έννοια. Αυτό που με έκανε να νιώθω ελεύθερη και δημιουργική. Που έκανε τη φαντασία μου να ταξιδεύει σε μέρη μακρινά και να ζω περιπέτειες και ας σήμαινε αυτό ότι ήμουν στο χωράφι δίπλα στο σπίτι μου και είχα σκαρφαλώσει πάνω σε μια ελιά! Τι όμορφες αναμνήσεις από παιχνίδια έξω στο δρόμο και ειδικά τα καλοκαίρια που η ανεμελιά ήταν στα φόρτε της.

Πόσες ώρες έγραφε το «κοντέρ» σε κρυφτό, κλέφτες και αστυνόμους, στρατιωτάκια ακούνητα-αμίλητα, λάστιχο, σχοινάκι, λασπογκουρμέ κεφτεδάκια!!! Τι όμορφα χρόνια για ένα παιδί νιώθει ότι το όριο της φαντασίας του ήταν το άπειρο. Αγόρια και κορίτσια γινόμασταν μια παρέα και διαφόρων ηλικιών. Η αθωότητα στην πιο χαριτωμένη μορφή της. Πειράγματα που σε έκαναν να γελάς και να ανταποδίδεις χωρίς όμως να θέλεις να πληγώσεις τον άλλο. Άντε και καμιά ψιλή να έπεφτε μετά λέγαμε συγνώμη, δίναμε τα χέρια και το παιχνίδι συνεχιζόταν μέχρι… τελικής πτώσης. Κάποιες φορές και με γόνατα σχισμένα, κορμιά ιδρωμένα και ρούχα σκονισμένα. Αλλά με την ψυχή μας γεμάτη χαρά!

Κοιτάζω τώρα το παιδί μου και αναρωτιέμαι πώς να αισθάνεται; Απολαμβάνει την ηλικία της; Περνάει όμορφα παίζοντας με τους φίλους της; Δημιουργεί όμορφες δικές της αναμνήσεις που θα τη συντροφεύει κι εκείνη αντίστοιχα όταν μεγαλώσει; Όλες αυτές οι απορίες πηγάζουν από το γεγονός ότι  η τεχνολογία έχει μπει τόσο διεισδυτικά στη ζωή όλων, συμπαρασύροντας και τα παιδιά που τα απομονώνει μπροστά σε οθόνες υπολογιστών, τάμπλετ, κινητών και τηλεοράσεων. Μου έχει συμβεί να δω παιδιά να είναι μια «παρέα» και το καθένα να έχει μια ηλεκτρονική συσκευή στο χέρι και να είναι απορροφημένο στον κόσμο του. Δεν υπάρχει ομιλία, επαφή, γέλιο. Και αυτό σαν εικόνα με κάνει να ανατριχιάζω.

Από την άλλη υπάρχει πλέον ο φόβος εκτός σπιτιού. Δεν υπάρχει πια αυτή η ελευθερία στις γειτονιές όπου έπαιζαν άλλοτε ανέμελα τα παιδιά. Με όλα αυτά που συμβαίνουν δεν θα τολμούσα να άφηνα το παιδί μου να παίζει έξω με άλλα παιδιά. Όμως τα παιδιά πρέπει να έχουν χρόνο και χώρο για παιχνίδι. Αυτό που τα φέρνει κοντά και αφήνει τη φαντασία τους να πλάθει φανταστικές ιστορίες. Ο χρόνος μου φαίνεται ότι ώρες ώρες περνάει δραματικά γρήγορα και σύντομα τα παιχνίδια θα αρχίσουν να μένουν στην άκρη. Η φαντασία και η ανεμελιά θα αντικατασταθούν με λογική και ευθύνες. Τα μικρά θα γίνουν μεγάλα και θα τραβήξουν μια διαφορετική πορεία. Θα έχουν λοιπόν καταφέρει μέχρι τότε να δημιουργήσουν πολλές όμορφες στιγμές χαράς και παιχνιδιού;

Εγώ σαν μαμά αυτό προσπαθώ ακόμα και σήμερα. Αυτό που εμένα μου άφησε μια τόσο  «γλυκιά γεύση» να το περάσω και στο παιδί μου και ελπίζω μεγαλώνοντας να το ακούω πού και πού να αναπολεί εκείνες τις όμορφες στιγμές…