Είναι η πρώτη φορά που θα ασχοληθώ μέσα από αυτό το blog με ένα θέμα που αφορά όλους τους Έλληνες και που μας στοιχειώνει χρόνια τώρα. Όμως πιστεύω πως ως πολίτης αυτής εδώ της χώρας που βιώνει όλες αυτές τις αλλαγές δεν μπορώ να μείνω αμέτοχη. Είναι το ελάχιστο που μπορώ να κάνω.

Χθες βράδυ στις 8 Μαΐου του 2016, ψηφίστηκε το νέο ασφαλιστικό-φορολογικό νομοσχέδιο με οριακή βέβαια υπερψήφιση. Είμαι σίγουρη πως αν έβγαινε στους δρόμους κάποιος και ρωτούσε τι περιλάμβανε αυτό, οι σωστές απαντήσεις θα ήταν λίγες. Χθες επίσης, ημέρα Κυριακή, τα καταστήματα ήταν για άλλη μια φορά ανοιχτά. Όχι όλα, όσα επιμένουν σε αυτή την τακτική που φυσικά με βρίσκει εν τη γενέσει της αντίθετη, αλλά δεν θα επεκταθώ σε αυτό το θέμα.

Πού χάσαμε την ταυτότητά μας σαν λαός και μετατραπήκαμε σε άβουλα, αδιάφορα, φοβισμένα ανθρωπάκια; Συμβαίνουν μέσα στο «σπίτι» μας κοσμοϊστορικά γεγονότα και εμείς απλά συνεχίζουμε να τα παρακολουθούμε καθήμενοι στον καναπέ μας, μασουλώντας μηχανικά πατατάκια και πίνοντας μπίρα λες και βλέπουμε κάποιο είδος σόου.

Φίλη μου ανέφερε πως στην επιχείρηση που δούλευε έγινε πανικός! Χθες; Ημέρα Κυριακή, ναι το επαναλαμβάνω, που σε λίγες ώρες θα ψηφιζόταν το νομοσχέδιο φούντωσε ξαφνικά η επιθυμία να ψωνίσουν σαν να μην υπάρχει αύριο; Μάλιστα… τα πράγματα λοιπόν είναι πολύ σοβαρά και όσοι διαβάζοντας αυτές τις γραμμές μπορεί να αισθανθούν… θιγμένοι καλύτερα να σταματήσουν εδώ την ανάγνωση. Γιατί υπάρχουμε κι εμείς οι άλλοι, οι… εξωγήινοι που απορούμε πώς είναι δυνατόν να συμβαίνουν τόσο σοβαρά πράγματα, που θα τα βρούμε όλα μπροστά μας, και προσπαθούμε να καταλάβουμε τι μας έχουν «ψεκάσει».

Φρέντο, στριφτό, smart phone, selfies και ο μήνας έχει εννιά! Αποβλακωθήκαμε. Πέσαμε σε μια λήθη. Κατάφεραν να πετύχουν αυτό που ήθελαν και το έκαναν καλά τόσα χρόνια. Μας εξημέρωσαν σε βαθμό κακουργήματος. Γίναμε σκλάβοι εμείς της γης οι γενναίοι. Εμείς με την ιστορία και τον πολιτισμό μας. Μια Ακρόπολη έμεινε για να θυμίζει το παρελθόν μας, κάτι παρελάσεις και σιγά σιγά αυτή η Ελλάδα αργοπεθαίνει…

Και το χειρότερο όλων είναι ότι δεν μας νοιάζει! Πού είμαστε όλοι εμείς, και φυσικά βάζω και τον εαυτό μου, που δεν ψηφίσαμε αυτούς που μας κυβερνούν και τους τωρινούς και τους προηγούμενους. Ποια είναι η τοποθέτησή μας; Γιατί δεν βγήκαμε στους δρόμους χθες για να διαδηλώσουμε, παρά φτιασιδωθήκαμε για να ψωνίσουμε νέα συνολάκια και να πιούμε καφεδάκι αραχτοί σε πλατείες;

Νιώθω ντροπή… Και για εμένα και για όλους τους υπόλοιπους. Όχι δεν μιλάω άσχημα και προσβλητικά. Αλήθειες λέω που τσιγκλάνε και πονάνε. Αυτό μας έχει φάει τόσα χρόνια. Η ευθιξία μας στα ασήμαντα. Γιατί στα σημαντικά κάνουμε πίσω. Αδιαφορούμε. Πού να μπλέκουμε λέμε πάντα ως δικαιολογία. Λίγοι υψώνουν φωνή και προσπαθούν να αφυπνίσουν και τους άλλους. Λίγοι και οι φωνές τους χάνονται μέσα στο χάος.

Είναι κρίμα για εμάς της γενιάς των σαραντάρηδων που κόπηκαν τα όνειρά μας στη μέση. Είναι κρίμα για τους γονείς και τους παππούδες μας που κόπιασαν μια ζωή να βλέπουν τα δεδουλευμένα τους να εξανεμίζονται εν μια νυκτί. Είναι κρίμα για τα νέα παιδιά που τελειώνουν τις σχολές τους να μην έχουν την ευκαιρία να ονειρευτούν και να σχεδιάσουν το μέλλον τους.

Κάτι πρέπει να γίνει. Ποτέ δεν είναι αργά ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν σκοτεινά και δυσοίωνα. Το οφείλουμε στους εαυτούς μας. Στα παιδιά μας. Στην ιστορία μας. Στον τόπο μας. Αν παραιτηθούμε και σβήσει κάθε ελπίδα θα είμαστε απλά μια αποικία. Σύγχρονοι σκλάβοι. Γιατί το επιτρέπουμε αυτό; Γιατί δεν ενωνόμαστε έστω και σήμερα; Γιατί δεν αντιστεκόμαστε; Ο φόβος μας έχει καθηλώσει. Τι φοβόμαστε μην χάσουμε, τι; Τα πιο σημαντικά τα έχουμε ήδη χάσει; Όμως μπορούμε να τα ξανακερδίσουμε. Τίποτα δεν γίνεται χωρίς κόπο και προσπάθεια. Και απώλειες θα υπάρξουν σίγουρα. Όμως, η απάθεια και η αδιαφορία μας βουλιάζουν όλο και πιο βαθιά. Όχι δεν είναι μελοδραματικά όλα αυτά που λέω, απλά προσπαθώ να δώσω μια εικόνα του τι βιώνουμε.

Ας θυμηθούμε τι θα πει ανθρωπιά, αλληλεγγύη, προσπάθεια. Ας ενώσουμε τις δυνάμεις μας και τις φωνές μας. Είμαστε πολύ πιο δυνατοί από όσο θέλουν να μας κάνουν να πιστεύουμε ότι είμαστε. Είναι κρίμα ρε γαμώτο…