Διαβάζω και ενημερώνομαι συνεχώς γιατί το τι συμβαίνει γύρω μου και πολλές φορές αυτά που βλέπω μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια και μεγάλη οργή! Αναφέρομαι δυστυχώς σε περιστατικά βίας και μάλιστα ενδοοικογενειακής και εκεί είναι που το μυαλό μου αδυνατεί να δεχτεί και να καταλάβει το γιατί. Πώς γίνεται να φέρνει κανείς στον κόσμο ένα πλάσμα, να το μεγαλώνει και ταυτόχρονα να του φέρεται σαν να είναι ένα σκουπίδι, κάτι παρείσακτο, κάτι βρόμικο. Πώς γίνεται μια μάνα, που από τα σπλάχνα της με πόνο και προσπάθεια δίνει ζωή σε ένα παιδί, να αφήνει τον οποιοδήποτε να του αγγίζει έστω και μια τρίχα! Ή ακόμα χειρότερα να είναι συνεργός σε αυτό το μαρτύριο που περνάει αυτό το ανυπεράσπιστο πλάσμα. Έγραφα τις προάλλες για τις μάνες και δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται μια γυναίκα που έχει βιώσει αυτό το θαύμα να μπορεί να κάνει κακό ή να ανέχεται να κάνουν κακό στο παιδί της. Και όχι δεν δέχομαι πως είναι άρρωστες ψυχικά ή αδύναμες να επιβληθούν. Είναι απλά μια φθηνή δικαιολογία. Δεν γίνεται να βλέπεις το παιδί σου με μελανιές σε όλο του το σώμα. Να ξέρεις πως στο διπλανό δωμάτιο το κτήνος που κοιμάται δίπλα σου πηγαίνει και ικανοποιεί το αρρωστημένο του μυαλό στο παιδί ΣΟΥ. 

Συγνώμη για τις άσχημες εικόνες που σας φέρνω στο μυαλό, αλλά το να προσπερνάμε αυτό που συμβαίνει καθημερινά στη διπλανή πόρτα δεν είναι σωστό. Δεν είναι ανθρώπινο. Απλά δεν γίνεται να κλείνουμε μάτια και αυτιά σε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.

Δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες παιδιά βιώνουν πόνο καθημερινά είτε σωματικό είτε ψυχολογικό είτε και τα δύο μαζί. Και η νομοθεσία ορίζει τι; Σε αυτές τις περιπτώσεις αξίζουν μόνο ισόβια. Εφ΄ όρου ζωής και όχι θανατική ποινή για να βασανίζονται από τις τύψεις που κάποια στιγμή θα τους χτυπήσουν την πόρτα και θα είναι αναγκασμένοι να ζουν με αυτές. Θανατική ποινή αξίζει σε αυτούς που η ψυχή τους είναι τόσο άρρωστη που ακόμα και η φυλακή δεν πρόκειται να τους «γιατρέψει», γιατί όσες φορές και αν έβγαιναν έξω πάλι τα ίδια θα έκαναν και αναφέρομαι συγκεκριμένα στους παιδόφιλους. Όμως αυτοί είναι μια διαφορετική κατηγορία.

Όταν λοιπόν ένα παιδί βιώνει μέσα στο ίδιο του το σπίτι ψυχολογική ή σωματική ή και ένα συνδυασμό κακοποίησης, τότε οφείλουμε όλοι να σταθούμε πλάι του και να το προστατέψουμε. Πώς; Το πιο απλό πράγμα που μπορεί ο καθένας μας να κάνει είναι το εξής: Σε περιστατικά βίας παιδιών να μην κλείνουμε μάτια, στόματα και αυτιά. «Όλοι γνώριζαν και κανείς δεν μιλούσε». Ας μην γινόμαστε συνεργοί σε αυτό το έγκλημα. Έστω και ανώνυμα οφείλουμε να παρεμβαίνουμε, γιατί όλοι φοβόμαστε μην μπλέξουμε αλλά λυπόμαστε όταν μαθαίνουμε για περιστατικά όπως αυτό της άτυχης Άννι, που πολλοί κιόλας ξεχάσαμε.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε, να αδιαφορούμε, να προσπερνάμε. Όπως δείχνουμε την φιλανθρωπία μας σε συνανθρώπους μας που οι συνθήκες ζωής τους έφεραν σε δυσμενή θέση, έτσι οφείλουμε να στεκόμαστε σε όλα τα παιδιά που υποφέρουν από άρρωστους γονείς και συγγενείς.

Κάθε παιδί αξίζει και πρέπει να έχει μια όμορφη ζωή. Μακριά από πόνο. Μόνο αγάπη. Μόνο αγάπη…