Τελικά αυτό που λένε ότι πρέπει να «μπεις στα παπούτσια» του άλλου για να καταλάβεις κάποια πράγματα είναι πολύ αληθινό. Μία από αυτές τις περιπτώσεις είναι και αυτή της μητέρας. Τι εννοώ; Όταν ήμουν παιδί αλλά και ενήλικη πια, τις συμπεριφορές και τις αντιδράσεις της δικής μου μητέρας της έβλεπα αρκετές φορές με μια κριτική ματιά και όχι πάντα θετική. Άλλες τις θεωρούσα υπερβολικές, άλλες ενοχλητικές, άλλες πιεστικές.

Όταν έγινα όμως μητέρα και πλέον βιώνω όλα αυτά τα συναισθήματα και τις σκέψεις που κάνει μια μητέρα, ομολογώ πως έκρινα αυστηρά κάποιες φορές. Γιατί κακά τα ψέματα όταν είσαι παιδί θέλεις να νιώθεις ανεξαρτησία. Ότι στέκεσαι στα πόδια σου. Πιστεύεις ότι είσαι άτρωτος. Ότι τίποτα κακό δεν πρόκειται να σου συμβεί, γιατί απλά έχεις άγνοια κινδύνου. Ότι τα ξέρεις όλα. Ότι μπορείς να τα προβλέψεις και να τα αντιμετωπίσεις όλα. Και μεγαλώνοντας βέβαια ναι μεν ωριμάζεις, αλλά και πάλι η υπόδειξη της μητέρας σου σε κάποια θέματα σε ενοχλεί και συνήθως αντιδράς ανάποδα. Ακούς και σκέφτεσαι «ωχ πάλι θα μου πει για εκείνη την ιστορία που ο τάδε έπαθε αυτό κ.λπ» και όμως όλα αυτά περνάνε τελικά στο υποσυνείδητό σου.  

Τώρα όμως που έχω κι εγώ ένα παιδί βλέπω τον εαυτό μου να είναι η συνέχεια της μητέρας μου. Στις ανησυχίες, στις αντιδράσεις, στον τρόπο έκφρασης. Και να πω την αλήθεια χαίρομαι γι’ αυτό, γιατί αυτό σημαίνει πως κάνω κάτι καλό. Όπως έκανε η δική μου μαμά σε μένα. Με το να με δυσκολεύει κάποιες φορές, χωρίς ίσως να το καταλαβαίνει, με έκανε έναν ενήλικα που στάθηκε στα πόδια του και τώρα παλεύει να τα καταφέρει με το δικό του παιδί. Ελπίζω αυτό αργότερα να το συνειδητοποιήσει και το παιδί μου.

Γιατί τελικά ποιος είναι ο ρόλος της μάνας; Δεν είναι αυτή που θα δώσει και τη ζωή της για το παιδί της; Θα βάλει πλάτη για να το υπερασπιστεί μπροστά σε όλους; Θα σταθεί δίπλα του σε κάθε χαρά και θα το καμαρώσει; Θα ανοίξει την αγκαλιά της για να το παρηγορήσει όταν θα το δει λυπημένο; Θα μοιραστεί μαζί του αγαπημένα της πράγματα; Θα αγωνιά κάθε φορά που εκείνο θα λείπει από το σπίτι; Θα το συμβουλεύσει ακόμα κι αν εκείνο δεν της το ζητήσει γιατί η ίδια κρίνει πως πρέπει να το κάνει;

Για όλα αυτά και πολλά ακόμα μια μητέρα που είναι εκεί δίπλα για το παιδί της, είναι ο πιο σημαντικός άνθρωπος. Εντάξει δεν θέλω να αφήσω έξω τους μπαμπάδες. Σε αυτούς θα κάνω ξεχωριστό αφιέρωμα. Σήμερα όμως, όλα τα βλέμματα ας είναι στραμμένα επάνω στις μαμάδες, που τους οφείλουμε όχι μόνο την ύπαρξή μας, αλλά και αυτό που μας έκαναν.

Και δεν πειράζει που η γιορτή της μητέρας είναι σε δυο μήνες. Οι μαμάδες γιορτάζουν κάθε μέρα και εμείς πρέπει να τους αναγνωρίζουμε πως, ακόμα και με λάθος τρόπο γιατί κανείς δεν γεννιέται γονιός, είναι πάντα εκεί για να μας υπο-στηρίξουν. Και όταν έρθει η στιγμή που θα χρειαστούν τη δική μας βοήθεια να φανούμε άξιοι και διαθέσιμοι, όπως το έκαναν εκείνες τόσα χρόνια.

Μαμάδες σας αγαπάμε πολύ!