Είναι εκείνες στιγμές στη ζωή μας που καλούμαστε να πάρουμε κάποιες αποφάσεις. Άλλες πιο ανώδυνες και εύκολες και άλλες σημαντικές και κρίσιμες. Και τότε τι γίνεται; Πώς αποφασίζει κανείς στα δύσκολα και σημαντικά; Γιατί τα εύκολα πες που δεν επηρεάζουν ανθρώπους και καταστάσεις, μπορείς και να  τα προσπεράσεις ή έστω να τα διορθώσεις. Τα κρίσιμα όμως; Όπως το να αποφασίσεις αν θα μπεις στη διαδικασία να τολμήσεις ένα επαγγελματικό βήμα που όμως δεν γνωρίζεις τι κατάληξη μπορεί να έχει. Θα μου πείτε λογικό είναι να μην γνωρίζουμε τι μέλλει γενέσθαι. Εκεί λοιπόν φαντάζομαι πως ενεργοποιείται στον καθένα μας ένας μηχανισμός ενστίκτου και λογικής, όπου γίνεται και μια πάλη στο ποιο θα επικρατήσει.

Για κάποιους τα πράγματα μπορεί να είναι ξεκάθαρα. Οι υποστηρικτές της λογικής θα θέσουν σε λειτουργία τη διαδικασία μολύβι και χαρτί με τα υπέρ και τα κατά. Θα ζυγίσουν προσεκτικά τις πιθανότητες και θα πάρουν την απόφασή τους.

Από την άλλη εκείνοι που ακολουθούν αυτή τη μικρή φωνούλα που ψιθυρίζει στο αυτί τους και συνήθως όταν την ακούν τους βγαίνει σε καλό, θα αφουγκραστούν για άλλη μια φορά και θα ακολουθήσουν αυτό που θα τους πει. Αυτό λοιπόν εγώ θα το ονόμαζα ένστικτο. Και εκεί νομίζω πως η λογική καταλαμβάνει μικρή (όχι ανύπαρκτη όμως) θέση. Το συναίσθημα από την άλλη νομίζω πως δρα καταλυτικά. Γιατί μην μου πείτε πως ένστικτο και συναίσθημα δεν ταιριάζουν;

Και δεν θα πάρω το κλασικό παράδειγμα των προσωπικών επιλογών, που όταν γνωρίζουμε κάποιον ή κάποια αποφασίζουμε αν θέλουμε να ζήσουμε μαζί του κάτι ή όχι, γιατί εκεί εμπλέκονται και άλλοι παράγοντες όπως η εμφάνιση, η συμπεριφορά κ.ά.

Θα ξαναφέρω λοιπόν το παράδειγμα που κάποιος θέλει να κάνει ένα επαγγελματικό βήμα. Τι θα είναι αυτό; Ωραία ας το κάνουμε πιο συγκεκριμένο, λέγοντας πως θέλει να ανοίξει μια μικρή επιχείρηση. Διαθέτει ένα κεφάλαιο για να ξεκινήσει και είτε είναι άνεργος είτε η δουλειά που έχει δεν του επιτρέπει να εξελιχθεί και να επιβιώσει. Θα κάτσει πρώτα να τα βάλει κάτω και να σκεφτεί τα διαδικαστικά, τα οικονομοτεχνικά και μετά; Αν είναι κάτι που το θέλει πολύ και το πιστεύει; Δεν θα αρχίσει τότε εκείνη η μικρή φωνούλα που θα λέει «κάνε το λοιπόν τι περιμένεις; Ή τώρα ή ποτέ! Έλα αφού το ξέρεις ότι θα τα καταφέρεις!».

Πιστεύω πως σε όλους μας έχει συμβεί αυτό και συμβαίνει. Αν με ρωτάγατε ποιανού υποστηρικτής είμαι, η ζυγαριά θα έγερνε μάλλον στο ένστικτο. Θέλετε η γυναικεία φύση που λειτουργεί περισσότερο με το συναίσθημα και την παρόρμηση, θέλετε η ιδιοσυγκρασία μου; Παρόλα αυτά θεωρώ πως αν καταφέρναμε να συνδυάζαμε λογική και ένστικτο στη σωστή δοσολογία τότε θα υπήρχε μεγαλύτερο ποσοστό επιτυχίας σε κάθε μας απόφαση. Όμως όπως ξέρουμε τα τέλεια και τα ιδανικά δεν υπάρχουν. Αυτό που υπάρχει όμως είναι η ελεύθερη βούληση. Πολύτιμη και καθοριστική για κάθε μας απόφαση. Και είναι πάντα δική μας. Είτε μας οδηγεί με το ένστικτο είτε με τη λογική!