Είχα υποσχεθεί πως θα έκανα ένα αφιέρωμα και στους λατρεμένους μας μπαμπάδες και νομίζω πως ήρθε η ώρα να τους αφιερώσω το χρόνο που τους αξίζει. Γιατί όσο σημαντική είναι μια μητέρα για τα παιδιά της, άλλο τόσο αναντικατάστατος είναι και ο ρόλος του πατέρα. Και ένα παιδί ανάγκη να νιώθει την ασφάλεια και την προστασία που του παρέχει η παρουσία του πατέρα στο σπίτι και στη ζωή του. Βέβαια κάποιες φορές τα πράγματα σε ένα ζευγάρι δεν καταλήγουν όπως αρχικά είχαν ξεκινήσει. Συνήθως σε αυτή την περίπτωση τα παιδιά μένουν με τη μαμά και έτσι οι μπαμπάδες παίρνουν ένα ρόλο συμπληρωματικό, όσο κι αν αυτό μπορεί να ακούγεται σκληρό. Όμως ας δούμε την όμορφη πλευρά των μπαμπάδων.

Ο ρόλος του λοιπόν συνήθως αλλάζει μέσα στα χρόνια επίπεδο προτεραιότητας στα μάτια των παιδιών του. Τι εννοώ; Όταν ένα παιδί γεννιέται η ανάγκη της μάνας για να επιβιώσει και να μεγαλώσει είναι πρωταρχική, χωρίς φυσικά αυτό να τον αφήνει απέξω. Απλά ο μπαμπάς ακολουθεί και προσπαθεί να νιώσει και καταλάβει τι συμβαίνει τώρα με αυτό το πλασματάκι που ήρθε και τους αναστάτωσε γλυκά τη ζωή. Μεγαλώνοντας και περνώντας τα χρόνια, ο μπαμπάς γίνεται σούπερ ήρωας στα μάτια των παιδιών του. Για τα αγόρια είναι το πρότυπο του άνδρα. Για τα κορίτσια ο πρώτος έρωτας και ο βασιλιάς που προστατεύει την πριγκίπισσά του. Πιο μετά στα περίφημα χρόνια της εφηβείας, πάλι μπορεί να έρχεται… δεύτερος και να είναι αυτός που θα μαθαίνει τα πάντα από τον αγγελιοφόρο μαμά. Γιατί μπορεί να συμβαίνει αυτό; Γιατί συνήθως οι μπαμπάδες όταν βλέπουν τα παιδιά να μεγαλώνουν δεν συνειδητοποιούν πως κάποια πράγματα αλλάζουν και δεν μπορούν εύκολα να αποδεχτούν αυτές τις αλλαγές. Έτσι αντιδρούν και τα παιδιά τότε στρέφονται στη διαλλακτικότητα της μαμάς, χρησιμοποιώντας την βέβαια σαν μέσο για να περνούν αυτά που θέλουν στον πατέρα.

Φτάνοντας στην ενηλικίωση, είναι η σταθερή αξία που ξέρεις πως όποτε θελήσεις έναν σύμμαχο θα τον έχεις να σε υποστηρίξει ακόμα και στις πιο σαχλές σου σκέψεις. Και όσο τα χρόνια περνούν και ο μπαμπάς σου μεγαλώνει, περνάς λίγο περισσότερο χρόνο μαζί του για να γνωρίσεις αυτόν τον άνθρωπο που κάποτε ήταν κι αυτός παιδί που έπαιζε στις αλάνες και θέλεις να μάθεις πώς ήταν εκείνα τα χρόνια. Ακούς ιστορίες, γελάς μαζί του και κάνεις ένα ταξίδι στο χρόνο μέσα από τα μάτια του.

Οι μπαμπάδες δεν λυγίζουν εύκολα. Όχι τουλάχιστον μπροστά σου. Είναι οι βράχοι που στέκονται όρθιοι και περήφανοι για να ακουμπήσεις πάνω τους. Όταν όμως μένουν μόνοι θα λυγίσουν, θα αφήσουν τα συναισθήματα να τους πλημμυρίσουν και τότε κρυφοκοιτάζοντας μπορεί και να τους δεις να συγκινούνται. Γιατί οι μπαμπάδες είναι πάντα σαν μικρά παιδιά και αυτό τους κάνει μοναδικούς και υπέροχους!

Γι’ αυτό και στην καρδιά μας θα έχουν πάντα μια ξεχωριστή θέση. Σας αγαπάμε μπαμπάδες!