Πολλές φορές τυχαίνει σε συζητήσεις ενηλίκων και δη γονιών να γίνεται κουβέντα για τα παιδιά, τι πιο φυσικό άλλωστε; Σε αυτές λοιπόν τις συζητήσεις αναφέρονται συνήθως τα κατορθώματα όπου η περήφανη μητέρα ή πατέρας εξιστορούν τι κατάφερε το βλαστάρι τους, αφήνοντας τους υπόλοιπους της παρέας εντυπωσιασμένους.

Με τα λόγια αυτά λοιπόν στο κεφάλι οι γονείς επιστρέφουν σπίτι όπου αρχίζουν να παρατηρούν τα δικά τους παιδιά και το μυαλό μπαίνει αυτομάτως στη διαδικασία της σύγκρισης. Αφού ο Γιαννάκης έκανε αυτό γιατί να μην το κάνει και ο Γιώργος. Αφού η Αννούλα έκανε εκείνο γιατί να μην το καταφέρει και η Μαρία. Και όταν έρθει η στιγμή που κάτι αντίστοιχο θα κάνει το παιδάκι αλλά χωρίς το αναμενόμενο αποτέλεσμα θα πέσει και η τρομερή ατάκα: «Ο Γιαννάκης έκανε αυτό, εσύ δεν μπορείς να το κάνεις;». Τώρα πείτε μου πώς θα νιώθει το παιδάκι που συγκρίνεται αυθαίρετα και άδικα με ένα άλλο;

Δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Και ευτυχώς δηλαδή! Δεν πρέπει οι γονείς να πιέζουν τα παιδιά τους να γίνουν κάτι που δεν μπορούν και δεν τους ταιριάζει να είναι. Κάθε παιδί θέλει το χρόνο του για να σκεφτεί ή να κάνει κάτι. Κάθε παιδί είναι μοναδικό και κάθε γονιός οφείλει να καταλαβαίνει πως τέτοιου είδους συγκρίσεις μόνο κακό κάνουν και αντίθετα αποτελέσματα φέρνουν.

Πώς θα νιώθατε εσείς αν ο προϊστάμενός σας με την πρώτη ευκαιρία ερχόταν και σας έλεγε την ατάκα: «Κύριε/α Βασιλείου γιατί δεν μπορείτε να ακολουθήσετε τον τρόπο που κάνει τη δουλειά ο/η κύριος/α Τάδε; Είστε πολύ αργός/η, προσπαθήστε περισσότερο!». Μην μου πείτε τώρα ότι δεν είχατε ήδη στο μυαλό σας τη σκηνή εξόντωσης του κακού προϊσταμένου! Φανταστείτε λοιπόν πόσο άσχημα κάνετε το παιδί σας να νιώθει όταν του λέτε γιατί δεν μπορεί να είναι σαν ένα άλλο παιδί;

Πολλοί γονείς δεν θεωρούν ότι κάνουν κάτι κακό. Αντίθετα μάλιστα μπορεί να το έχουν στο μυαλό τους ως ένα τρόπο ενθάρρυνσης και κινήτρου ώστε να κάνουν τα δικά τους παιδιά να λειτουργήσουν πιο αποδοτικά, κατά τα δικά του πάντα κριτήρια.

Ας μην συνεχίζουμε όμως μια τόσο λάθος τακτική. Καταστρέφουμε την αυτοπεποίθηση των παιδιών μας, χωρίς να κερδίζει κανείς κάτι. Κάθε μπράβο στο μικρό που θα έχει καταφέρει ένα παιδί είναι ένας καλός λόγος για να προσπαθεί για το επόμενο επίτευγμα. Με την επιβράβευση και όχι με την κριτική και την υπόδειξη τα παιδιά μας θα κατακτούν και θα αποκτούν γερά θεμέλια για το μέλλον τους!