…και συγκινητικό ταυτόχρονα. Κάθε χρόνο τα ίδια. Σε κάθε σχολική γιορτή, όχι μόνο την καλοκαιρινή που είναι και η πιο ωραία της χρονιάς, αλλά σε κάθε ευκαιρία που βλέπεις ένα παιδί να τα καταφέρνει μόνο του σε κάτι και εσύ να το καμαρώνεις. Είναι το ομορφότερο! Είναι το εξυπνότερο! Τα λέει καλύτερα από όλα τα άλλα. Σκουπίζεις διακριτικά την άκρη του ματιού και ανησυχείς μήπως και πασαλειφτείς, αν η μάσκαρα τρέξει.

Χθες παρακολούθησα τη γιορτή του παιδιού μου αλλά και όλου του σχολείου. Και τότε βλέποντας τα παιδιά της τελευταίας τάξης, της έκτης συνειδητοποίησα πως σε πέντε χρόνια θα αποχαιρετά το παιδί μου το δημοτικό. Μα καλά θα μου πείτε σαν πολύ δεν βιάζεσαι έχεις χρόνο ακόμα. Κι όμως χρόνο με το χρόνο διαπιστώνω πως οι μέρες, οι μήνες περνούν με ιλιγγιώδη ταχύτητα και από Σεπτέμβριο βρίσκομαι πάλι στον Ιούνιο. Και έτσι θα περάσουν αυτά τα χρόνια.

Όμως είναι όμορφο και ταυτόχρονα στενάχωρο αυτό το συναίσθημα. Αυτή η συνειδητοποίηση. Το μικρό σου που έφερες στα χέρια σου για πρώτη φορά στο σπίτι και εξαρτιόταν η ζωή του από την αγάπη και τη φροντίδα σου σιγά σιγά ή μάλλον αρκετά γρήγορα, όπως βλέπεις στη συνέχεια, μεγαλώνει και αρχίζει να φεύγει από κοντά σου. Όχι γιατί δεν σε θέλει ή δεν σε αγαπάει, αλλά γιατί έτσι πρέπει να γίνει τελικά. Κι όμως εσύ νιώθεις ένα τσιμπηματάκι. Να έμενε για λίγο παραπάνω ένα παιδάκι μικρό. Να έτρεχε στην αγκαλιά σου για να το φροντίσεις…

Έτσι είναι ο άνθρωπος. Έτσι είμαστε όλοι. Έτσι είναι η πορεία της ζωής μας. Κι εγώ περήφανη για το παιδί μου, το καμαρώνω να μεγαλώνει και να καταφέρνει κάθε μέρα όλο και περισσότερα. Και χαίρομαι γιατί καταλαβαίνω πως τελικά κάνω το σωστό. Ξέρω πως θα έρθει και η μέρα που θα ανοίξει την πόρτα και θα φύγει για να φτιάξει τη δική του ιστορία. Και εγώ θα μείνω πίσω και θα αγωνιώ για το αν περνάει καλά. Αν του φέρονται καλά. Αν είναι ευτυχισμένο. Και ξέρω πως θα τα καταφέρει. Όπως το έκανα κι εγώ και οι γονείς μου και όλοι.

Μέχρι τότε όμως θα απολαμβάνω την κάθε στιγμή. Την κάθε μέρα και θα φροντίζω να είμαι εκεί. Και να γελάμε, να κλαίμε, να νευριάζουμε, να ζούμε παρέα. Και δεν το αλλάζω αυτό με όλα τα πλούτη του κόσμου!