Έχουμε μια τάση και μην μου πείτε πως εσείς δεν το έχετε κάνει αρκετές φορές, γιατί βλέπω τη μύτη σας να μεγαλώνει!!! Αστειεύομαι φυσικά. Και την υπερβολή τη χρησιμοποιώ για να σας πω απλά πως όλοι συνηθίζουμε έστω και ασυναίσθητα να κρίνουμε και να βάζουμε ταμπέλες στους άλλους και ειδικά στο ταίρι μας που είναι ο πρώτος και πιο εύκολος στόχος. Και από εκεί ξεκινά και το λάθος μας. Γιατί έχοντας στο μυαλό μας μια συγκεκριμένη εικόνα, προσπαθούμε διαρκώς πάση θυσία να αλλάξουμε αυτό που μας ενοχλεί. Το αποτέλεσμα είναι συνήθως χαοτικό και αέναο.

Και ευθύς αμέσως ξεκινώ την αγαπημένη μου ενότητα των παραδειγμάτων! Έχουμε λοιπόν ένα αγαπημένο -σε γενικές γραμμές- ζευγάρι που όμως η γυναίκα έχει μια λατρεία, να το πω κομψά, με την καθαριότητα. Πρωτότυπο! Από την άλλη έχουμε έναν άνδρα που θεωρεί πως το σπίτι είναι μια μεγάλη γκαρνταρόμπα όπου τα πόμολα στις ντουλάπες, οι καρέκλες, οι καναπέδες τελούν ρόλο κρεμάστρας. Γιατί άλλωστε να μπουν στην ντουλάπα αφού κάποια στιγμή θα ξαναφορεθούν; Μάλιστα! Και τώρα αρχίζουν τα ωραία. Η γυναίκα λοιπόν αποκτά την ταμπέλα της «γκρινιάρας υποχόνδριας», ενώ αγαπητός άνδρας εκείνη του «ακατάσταστου τεμπέλη που τα θέλει όλα στο χέρι»! Άντε τώρα να βγάλουμε άκρη!

Κι όμως η λύση είναι πρώτα από όλα να σταματήσουμε να βάζουμε ταμπέλες και μετά να συζητάμε ότι μας ενοχλεί, προσπαθώντας να βρίσκουμε λύσεις που να ικανοποιούν και τις δύο μεριές και φυσικά να τηρούνται.

Εγώ όμως θα το πάω και ένα βήμα παραπέρα το ζήτημα. Όταν γνωρίζουμε έναν άνθρωπο και περνώντας χρόνο μαζί του, δεν βλέπουμε σιγά σιγά τι καπνό φουμάρει; Από τα απλά καθημερινά, τα πιο χαζά και ανούσια μέχρι τα πιο σοβαρά που εμάς μας ενοχλούν και βλέπουμε αν μπορούμε να ζήσουμε με αυτά ή όχι. Γιατί λοιπόν μετά αρχίζει αυτή η ατελείωτη μουρμούρα γιατί δεν είσαι έτσι; Γιατί δεν το κάνεις έτσι; Γιατί τελικά δεν είσαι αυτός/η που θα ήθελα να είσαι; Και γιατί τελικά να καταλήγουμε δυο ξένοι που είτε ζουν συμβατικές ζωές ή αποφασίζουν να τραβήξουν χωριστές πορείες;

Ο έρωτας… τυφλώνει. Όμως δεν κρατάει για πολύ. Μετά όλα αρχίζουν να δείχνουν ξεκάθαρα. Γιατί παραμένουμε όμως στις λάθος σχέσεις αφού διαπιστώνουμε πως αυτό που νομίζαμε δεν είναι αυτό που μας αρέσει και προχωράμε δημιουργώντας οικογένειες με απωθημένα και ημερομηνία λήξης;

Την τελειότητα δυστυχώς ή ευτυχώς δεν την έχει αγγίξει μέχρι σήμερα κανένα ανθρώπινο πλάσμα. Εφόσον ξεκινάμε με μια τέτοια αρχή και έχουμε μια άλφα ωριμότητα να βλέπουμε τόσο τα δικά μας ελαττώματα όσο και των άλλων, δεν είναι πιο υγιές να αποδεχόμαστε τον άλλον για αυτό που είναι και για το λόγο που τον αγαπήσαμε και αποφασίσαμε να ζήσουμε μαζί του; Ας είμαστε ξεκάθαροι και ειλικρινείς για να είμαστε και ευτυχισμένοι.