Δε ξέρω αν πρόκειται για ιδίωμα του δικού μας λαού ή συμβαίνει σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά βρε παιδί μου αυτό το να λέμε συνεχώς και να κριτικάρουμε τα άσχημα και για τα καλά μούγγα, πολύ άσχημο. Δεν συμφωνείτε; Δέκα καλά να γίνονται γύρω μας, μπορεί από μέσα μας να λέμε «μπράβο» αλλά όταν γίνει μία στραβή πέφτουμε όλοι σαν τα κοράκια και την κράζουμε ολημερίς και ολονυχτίς.

Γιατί η καλή κουβέντα δεν βγαίνει όμως εύκολα από το στόμα μας; Τι είναι αυτό που μας αποτρέπει να το κάνουμε; Εγώ θα τολμήσω σήμερα να κάνω μερικές υποθέσεις και αν εσείς θέλετε να προσθέσετε κάτι παρακαλώ κάντε το. Ας δούμε λοιπόν τους πιθανούς λόγους που συνήθως δεν σχολιάζουμε θετικά τα καλά που μαθαίνουμε ή που γίνονται ακόμα και σε εμάς τους ίδιους:

Από ζήλεια θα έλεγα πρώτη και καλύτερη. Δεν έχει βγει τυχαία και η φράση για το γάιδαρο του διπλανού που ευχόμαστε να ψοφήσει (τον κακόμοιρο!). Γιατί να συμβαίνουν καλά πράγματα στους άλλους και όχι σε εμάς ε; Πάρε ένα κιλό μουρμούρα και αρνητικό σχολιασμό να έχεις… καλέ μου γείτονα! Μα είμαστε σοβαροί όμως; Αντί να χαιρόμαστε και να λέμε μακάρι να τα καταφέρουμε κι εμείς να σιχτιρίζουμε ή έστω να κοιτάμε με μισό μάτι την επιτυχία-ευτυχία των άλλων. Απαπα! Ντροπή!

Από φόβο είναι η δεύτερη σκέψη. Τι εννοώ; Ας πούμε λοιπόν πως ένας γνωστός μας που του αρέσουν τα ταξίδια συνηθίζει να επισκέπτεται συχνά διάφορα μέρη. Τον παράγοντα οικονομικό δεν το βάζω γιατί το παίρνω ως δεδομένο ότι και ο μεν και ο δε δεν έχουν τέτοιο θέμα. Ο άλλος λοιπόν που μαθαίνει για τον γνωστό του πόσα ωραία μέρη επισκέπτεται και τι ωραία που περνάει, τρώει τα λυσσακά του γιατί φοβάται π.χ. να μπει σε αεροπλάνο και βράζει στο ζουμί του! Γιατί κακέ μου άνθρωπε δεν υπερνικάς το φόβο σου και να μπεις στο ρημαδοαεροπλάνο μπας και το ξεπεράσεις; Ή αφού δεν το μπορείς με τίποτα, άσε τον άλλον και μην τον γλωσσοτρώς: «όλο ταξιδάκια μου είναι ο τάδε. Καλά άλλη δουλειά δεν έχει;». Ε, όχι αγαπητό μου στριμμένο άντερο δεν έχει και γουστάρει και περνάει και τέλεια. Ασχολήσου με τον εαυτό σου και παράτα τον ήσυχο! Ε, μα!

Και ένας τρίτος λόγος που μόλις «προσγειώθηκε» στο φτωχό μου μυαλουδάκι είναι ο εκ γενετής μίζερος άνθρωπος που όλα του φταίνε, δεν ευχαριστιέται τίποτα στη ζωή του και αντί να βελτιώσει το κουσούρι του, θέλει να συμπαρασύρει στη μαυρίλα του και τους άλλους. Και οι γνωστές του ατάκες «τι το θέλεις τώρα αυτό;», «δεν μου φαίνεται της προκοπής άστο καλύτερα» κ.λπ.

Ποια από όλες τις περιπτώσεις είναι η χειρότερη; Και οι τρεις θα έλεγα ανεξαιρέτως! Γι’ αυτό σας λέω βρε παιδιά. Μια ζωή την έχουμε και αν θέλουμε να περνάμε καλά, ας κοιτάμε πρώτα να βελτιώνουμε τα στραβά μας και μετά να κοιτάμε γύρω μας. Και όταν βλέπουμε κάτι καλό να το επαινούμε. Έτσι δίνουμε το παράδειγμα και στον άλλον να το κάνει και όλοι θα αισθανόμαστε πολύ καλύτερα. Ε, τι λέτε;