Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από μια αληθινή φιλία. Μια φιλία που μπορεί να έχει ξεκινήσει από τα χρόνια του σχολείου. Ή και όχι. Αν και οι μακροχρόνιες φιλίες είναι ακόμα καλύτερες. Ξέρετε όταν αρχίζετε αυτά τα περιβόητα φλας μπακ και γελάτε με την ψυχή σας. Τι καλύτερη ψυχοθεραπεία από αυτήν; Αυτό το να μοιράζεσαι και να ανακαλείς στιγμές. Υπέροχο! Έτσι συνειδητοποιείς πόσο πολύτιμο και σημαντικό είναι αυτό το άτομο στη ζωή σου.

 Όταν ξέρεις επίσης πως μπορείς να πάρεις τηλέφωνο ένα φιλαράκι και να του λες ότι σαχλαμάρα σου κατέβει χωρίς να σκέφτεσαι ότι θα σε κρίνει ή πώς πρέπει να μιλήσεις. Να είσαι ο εαυτός ρε παιδί μου. Χύμα πώς το λένε. Εντάξει καταλάβατε τι εννοώ. Στο φίλο/η μας είμαστε ο εαυτός μας γι’ αυτό άλλωστε έχουμε ταιριάξει και έχουμε μείνει μαζί. Γιατί μας αποδέχεται με τα στραβά και τα καλά μας. Όπως κι εμείς εκείνους. Είναι μια σχέση αμφίδρομη και επειδή ακριβώς αποτελεί επιλογή μας οφείλει να είναι ειλικρινής, δοτική και να δουλεύεται συνεχώς.

Το άσχημο βέβαια είναι όταν βλέπεις φίλους/ες που μετά από σειρά ετών καταλήγουν να γίνονται δυο ξένοι γιατί… μάλλον τελικά δεν αφιέρωσαν το χρόνο και το συναίσθημα που απαιτεί μια φιλία. Ή γιατί δεν γνωρίζουν τι ακριβώς σημαίνει φίλος και απλά συμπορεύθηκαν για όσο τα πράγματα πήγαιναν έτσι όπως τα ήθελαν και όταν ήρθε η σειρά τους να συνεισφέρουν σε αυτή τη σχέση δεν το έκαναν καθόλου ή το έκαναν με λάθος τρόπο. Και φυσικά δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να νιώθεις προδομένος από έναν φίλο. Όταν καταλαβαίνεις πως εσκεμμένα κάποια πράγματα έγιναν με απόλυτη συνείδηση. Ευτυχώς όμως αυτά τα περιστατικά συνήθως είναι λίγα και έτσι ο δεσμός και θεσμός της φιλίας αναπτύσσεται και εξελίσσεται διαρκώς.

Δεν έχει σημασία λοιπόν αν βρίσκεται στο διπλανό τετράγωνο ή χιλιόμετρα μακριά. Ένας καλός φίλος βρίσκει πάντα τον τρόπο να είναι παρών στη ζωή μας όπως κι εμείς στη δική του. Ε, φιλαράκι;