Δεν ξέρω αν αποτελεί ελληνικό χαρακτηριστικό ή όχι, όμως ακόμα και σήμερα που τα σύγχρονα ζευγάρια έχουν τόσο απελευθερωθεί από τον συντηρητισμό των παλιότερων γενιών, συνεχίζουν σε κάποια σημεία να παραμένουν «δέσμιοι» των οικογενειακών συνηθειών.

Και υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα που συμβαίνουν ακόμα και σήμερα και δημιουργούν προβλήματα στο ζευγάρι, όπως το όνομα των παιδιών. Το πού θα περάσουν τις γιορτές. Σε τι βαθμό θα επεμβαίνουν οι παππούδες-γιαγιάδες στο μεγάλωμα των παιδιών και όχι μόνο. Και κάπου εκεί ξεκινάει και το μεγάλο δράμα. Νύφες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης με τις πεθερές και γαμπροί στα μαχαίρια με τους πεθερούς.

Το σόι σου, το σόι μου και ένας κακός χαμός με ατελείωτες ώρες διαπραγματεύσεων, τύφλα να έχει η ελληνική κυβέρνηση με τους εταίρους. Και δώσε κόντρα για το ποιος είπε το σωστό και πώς πρέπει να γίνει τελικά κάτι.

Γιατί όμως γίνεται ακόμα και στις μέρες μας κάτι τέτοιο; Γιατί το ζευγάρι δεν βάζει όρια στις οικογένειες, προκειμένου να αφήσει απέξω όλες αυτές τις διαδικασίες που χαλάνε τη σχέση και αυτό που εκείνο προσπαθεί να δημιουργήσει;

Οι λόγοι ξεκινούν από την ίδια την νοοτροπία θα έλεγα. Ο ρόλος της οικογένειας όσα χρόνια και αν περάσουν, όσο κι αν εξελίσσονται κάποια πράγματα παραμένει παραδοσιακός στα βασικά σημεία. Και ποια είναι αυτά; Πρωτίστως η οικονομική βοήθεια των γονιών προς το ζευγάρι. Ακολουθεί η πρακτική βοήθεια όπως το να μεγαλώνουν τα εγγόνια ή να βοηθούν σε διάφορα πρακτικά θέματα. Και όταν υπάρχει ένα τέτοιο αλισβερίσι δύσκολα ξεκόβονται τα «μέχρι εδώ είναι τα όριά σου, τώρα αποφασίζω εγώ για τα υπόλοιπα». Πώς να χαλάσεις χατίρι στη μανούλα που σου φτιάχνει τα πεντανόστιμα ντολμαδάκια που αρέσουν στον γιόκα της και δεν τα αλλάζει με καμιάς;

Και δυστυχώς το θέμα είναι ότι μέχρι και σήμερα αρκετά ζευγάρια μπορεί να οδηγούνται στο χωρισμό, εξαιτίας αυτής της αδυναμίας να βάλουν σε μια σειρά τις οικογένειές τους. Είναι κρίμα όμως όταν εσύ και εγώ τα βρίσκουμε μια χαρά να καταλήγουμε δυο ξένοι εξαιτίας τρίτων. Μήπως τελικά αυτό το «εμείς» δεν πάντα τόσο δυνατό για να καταφέρει να υπερνικήσει και να αντιμετωπίσει από κοινού τέτοιες καταστάσεις; Ή μήπως αυτό αποτελεί μια δικαιολογία για να λήξουμε κάτι που υπό άλλες συνθήκες δεν θα ξέραμε πώς να το κάνουμε;

Η απάντηση δική σας.