Συχνά ακούω παιδάκια να μιλούν και να χρησιμοποιούν εκφράσεις και απόψεις που στην πραγματικότητα δεν έχουν ιδέα ή μάλλον δεν είναι τόσο ξεκάθαρο του τι σημαίνουν. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που λένε πως τα παιδιά είναι ο καθρέφτης των γονιών και πως οι πράξεις, οι λέξεις, ο τρόπος που συμπεριφέρονται γενικώς οι γονείς έχει αντίκτυπο άλλοτε αρνητικό και άλλοτε θετικό στα παιδιά.

Το τι πιστεύει ο καθένας μας είναι μέχρι ενός σημείου σεβαστό αρκεί να μην προσβάλει και να μην καταπιέζει τον διπλανό του. Το τι θα διδάξει ένας γονιός όμως στο παιδί του είτε με τις πράξεις του είτε με τα λόγια αυτό σηκώνει μεγάλη συζήτηση και θα το εξηγήσω ευθύς αμέσως. Τα παιδιά όσο και αν οι μεγάλοι αφιερώνουν χρόνο για να συζητήσουν μαζί τους σοβαρά πράγματα όπως θρησκευτικές ή πολιτικές ιδεολογίες είναι δύσκολο να τα κατανοήσουν πλήρως ειδικά σε μικρές ηλικίες. Έτσι λοιπόν το παιδί που έχει διδαχθεί από έναν γονιό κάτι ανάλογο, στο δικό του μυαλουδάκι θα το κατανοήσει διαφορετικά και θα το μεταφέρει αντίστοιχα με τον δικό του όχι πάντα σωστό τρόπο.

Θα αναφέρω ένα απλό παράδειγμα για να γίνω πιο κατανοητή. Μέρες που είναι λοιπόν και βρισκόμαστε στη Σαρακοστή, αρκετοί ενήλικες επιλέγουν να νηστέψουν. Μαζί όμως ενθαρρύνουν και τα παιδιά τους να το κάνουν, θεωρώντας ότι είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Εκεί λοιπόν ξεκινάει και η μεγάλη παρεξήγηση που μεταφέρεται από τα παιδιά σε άλλα συνομήλικα παιδιά και μάλιστα με τη μορφή απόλυτης άποψης που φτάνει κάποιες φορές να γίνεται καταπιεστική. «Πρέπει να νηστεύουμε τη Σαρακοστή. Είναι αμαρτία. Ο Θεός θα μας τιμωρήσει». Σας ακούγεται υπερβολικό; Αν όμως κάτι τέτοιο ερχόταν και σας έλεγε το παιδί σας, ενώ εσείς δεν συμμερίζεστε μια αντίστοιχη νοοτροπία πώς θα σας φαινόταν; Θα έπρεπε λοιπόν να καθίσετε και να συζητήσετε με το παιδί σας και να του εξηγήσετε πως ο φίλος ή η φίλη του καλά κάνει, εφόσον η οικογένειά του έτσι συνηθίζει, και ακολουθεί κάτι τέτοιο, όμως στο δικό σας σπίτι δεν γίνεται κάτι αντίστοιχο, γιατί ο καθένας μας κάνει αυτά που πιστεύει χωρίς να υποχρεώνει τον άλλον να τα ακολουθήσει.

Στην καθημερινότητα έχει χρειαστεί αρκετές φορές να καθίσω και να εξηγήσω στο παιδί μου για ποιο λόγο δεν πρέπει να κάνουμε ότι κάνουν οι άλλοι. Και σαν γονιός που έχει μια ευθύνη και μια επιρροή πάνω στο παιδί του, προσπαθώ να μην είμαι τόσο απόλυτη και να μην λειτουργώ καταπιεστικά προς εκείνο, αφαιρώντας του το δικαίωμα να αποφασίσει αν αυτό που εγώ θέλω και πιστεύω είναι και αυτό που και το ίδιο θέλει να κάνει.

Αυτό που για μένα είναι σημαντικό και ουσιώδες, δεν είναι το ίδιο και για τον άλλον και εκεί είναι που έρχεται ο γονιός να αφήσει το παιδί, πάντα στο πλευρό του όμως και με διάθεση να του εξηγεί, να επιλέξει αν αυτό που του λέει είναι κάτι που το εκφράζει και θέλει να το ακολουθήσει. Έτσι, το παιδί με τη σειρά του θα μπορεί αργότερα να σέβεται και να συνυπάρχει αρμονικά με άλλους ανθρώπους.