Πολλά και καθημερινά τα θέματα που καλείται να λύνει ένας γονιός. Σκέψεις, ιδέες, συζητήσεις, αναζητήσεις για το πώς θα πρέπει να πει με τον καλύτερο τρόπο ή πώς θα αντιμετωπίσει μια κατάσταση που απαιτεί περισσότερο προσοχή. Ένα από τα πολλά αυτά πράγματα που πρέπει να αντιμετωπίσει κάποια στιγμή όταν πλέον το παιδί του έχει μεγαλώσει τόσο ώστε να αντιλαμβάνεται κάποια πράγματα γύρω του και να συγκρίνει, είναι το να ζητάει αυτά που βλέπει από άλλα παιδιά. Δύσκολο θα έλεγα θέμα και θέλει ειδικό χειρισμό.

Τα παιδιά δεν έχουν αίσθηση του τι σημαίνει αποκτώ πράγματα ή μπορώ να πάω και να κάνω κάτι που είδα και μου άρεσε. Βλέπουν και ζητούν. Άλλες φορές από ζήλεια. Γιατί να έχει ο Γιώργος αυτό το παιχνίδι και όχι εγώ. Γιατί να πηγαίνει σε εκείνο το μέρος η Άννα και να μην πάω κι εγώ. Άλλες φορές απλά επειδή θέλουν να αισθάνονται ίσοι ως προς το φίλο. Και άλλες γιατί πραγματικά μπορεί να τους αρέσει πολύ. Πώς να εξηγήσεις όμως σε ένα παιδί πως τα περισσότερα από όσα ζητάει χρειάζονται χρήματα για να τα έχει; Μα έχουμε θα είναι η πρώτη απάντηση που θα του έρθει στο μυαλό. Ή αν είναι πιο μεγάλο θα πάει και θα φέρει τον κουμπαρά του, όλο υπερηφάνεια.

Το θέμα όμως είναι το εξής: Αν βγάζαμε στην άκρη το οικονομικό, που πλέον είναι ο νούμερο ένας ανασταλτικός παράγοντας για να ικανοποιήσουμε τις επιθυμίες των παιδιών, θα ήταν καλό παράδειγμα για το παιδί να του προσφέραμε όλα όσα μας ζητούσε;

Νομίζω πως αν ρωτούσα θα έπαιρνα δύο ειδών απαντήσεις: Η πρώτη θα ήταν γιατί να μην προσφέρεις ότι μπορείς στο παιδί σου, αφού έχεις τη δυνατότητα. Η δεύτερη θα ήταν όχι γιατί έτσι κινδυνεύεις να το κακομάθεις και να χάσει κάθε έννοια και αξία του τι σημαίνει αποκτώ κάτι που θέλω.

Εγώ λοιπόν θα πάω κάπου στη μέση και θα έλεγα πως ανάλογα με την ηλικία των παιδιών θα πρέπει πρώτα από όλα να καθόμαστε να συζητάμε και να εξηγούμε για ποιο λόγο θέλουν αυτό που ζητάνε. Οι απαντήσεις τους είναι συνήθως απλές: γιατί το έχει ο τάδε, γιατί το κάνει η τάδε. Αυτό λοιπόν μας δίνει ένα καλό «πάτημα» να του εξηγήσουμε πως κάθε οικογένεια λειτουργεί διαφορετικά και έχει τους δικούς της κανόνες. Το ότι το έχει ένας δεν σημαίνει ότι πρέπει να το έχουν όλοι. Ούτε το χρειάζονται όλοι και το κυριότερο δεν μπορούν να το αποκτήσουν όλοι.

Τα παιδιά καταλαβαίνουν όταν τους εξηγείς τους λόγους και εκτιμούν περισσότερο το γεγονός ότι δεν μπορούν να έχουν τα πάντα, όποτε το ζητήσουν. Φυσικά δεν χρειάζεται να φτάνουμε και στο άλλο άκρο, με το να αρνούμαστε τα περισσότερα από αυτά που μπορούμε να τους προσφέρουμε, για να μην τα κακομάθουμε.

Μια άλλη ιδέα είναι να αντικαθιστούμε αυτό που μας ζητούν με κάτι άλλο. Μικρότερης αξίας ίσως αλλά που θα τους ξεκολλήσει από το να λαχταρούν κάτι που δεν μπορούν να έχουν και ταυτόχρονα να νιώθουν ικανοποίηση. Γιατί τα παιδιά τις περισσότερες φορές και ιδίως σε μικρότερες ηλικίες δεν έχουν ανάγκη να έχουν όλα αυτά που βλέπουν. Από την άλλη κανένας γονιός δεν θέλει να στερεί από το παιδί του τη χαρά του να έχει αυτά που με τόση λαχτάρα και ενθουσιασμό έρχεται να ζητήσει. Όμως το να λέμε πάντα ναι, σίγουρα δεν βοηθάει ένα παιδί να αντιληφθεί πως στην πραγματική ζωή δεν παίρνουμε πάντα αυτό που ζητάμε. Και στο κάτω κάτω της γραφής δεν χάθηκε κι ο κόσμος αν δεν το πάρουμε.

Και άλλο ένα μεγάλο λάθος που μπορεί να κάνουν μερικοί γονείς είναι το κενό και τις ενοχές που νιώθουν, επειδή λείπουν αρκετές ώρες από το σπίτι και δεν περνούν χρόνο με τα παιδιά τους, να προσπαθούν να τις καλύψουν με πολλά δώρα και πράγματα. Γιατί ένα παιδί αυτό που πραγματικά χρειάζεται είναι όσος χρόνος, έστω και ο λίγος που υπάρχει για κάποιους γονείς να είναι ωφέλιμος με το να παίξει να συζητήσει, να μοιραστεί και όχι ένα ολοκαίνουριο αστραφτερό παιχνίδι.

Έτσι την επόμενη φορά που το παιδί θα ζητήσει αυτό που είδε από έναν φίλο ή στην τηλεόραση, το πρώτο πράγμα είναι μια μεγάλη αγκαλιά και μια μικρή συζήτηση και ύστερα ίσως η μαμά ή ο μπαμπάς να βρουν έναν τρόπο που θα το κάνει να νιώσει ικανοποιημένο.