Αφορμή για αυτά που γράφω είναι μια επίσκεψή μου σε μια έκθεση τροφίμων από Έλληνες παραγωγούς που με έκανε να σκεφτώ κάποια πράγματα, τα όποια θέλω να μοιραστώ μαζί σας. Είναι γνωστό πως ο τόπος μας είναι ευλογημένος λόγω των κλιματολογικών συνθηκών, λόγω του εδάφους του, λόγω διαφόρων συνθηκών που τον κάνουν ιδανικό για την εκμετάλλευσή του. Περίτρανη απόδειξη όλοι αυτοί οι άνθρωποι που τόλμησαν και τελικά τα κατάφεραν με πολλή προσωπική εργασία βέβαια.

Όλοι οι νέοι άνθρωποι που τελειώνοντας μια σχολή όπως χημικοί ή τεχνολόγοι τροφίμων ή γεωπόνοι (αναφέρω μερικά παραδείγματα υπάρχουν πολλές άλλες ειδικότητες), αντί να θέλουν να μείνουν και να εργαστούν στην πρωτεύουσα, αν προσπαθούσαν να γυρίσουν στον τόπο καταγωγής τους ή αν αναζητούσαν μια ευκαιρία στην περιφέρεια, θα μπορούσαν να πετύχουν κάτι καλύτερο από μια μισθωτή και ανεπαρκή θέση εργασίας.

Αυτοί οι άνθρωποι που συνάντησα και μίλησα με μερικούς από αυτούς ήταν ως επί το πλείστον αυτοί οι νέοι που έβαλαν ένα στοίχημα και το κέρδισαν ή είναι αυτοί που συνεχίζουν την οικογενειακή επιχείρηση των γονιών ή των παππούδων τους. Με όνειρα και ελπίδα να καταφέρουν κάτι καλύτερο. Κάτι που θα τους δώσει την ευκαιρία να δημιουργήσουν τις βάσεις για ένα μέλλον με προοπτικές.

Λέμε και γκρινιάζουμε πως δουλειές δεν υπάρχουν. Το δέχομαι δεν υπάρχουν. Επίσης, δεν μπορούμε όλοι να κάνουμε ανοίγματα ή δεν έχουμε τις γνώσεις για το τολμήσουμε. Όμως αυτό που βλέπω και με στεναχωρεί από την άλλη είναι οι νέοι των μεγάλων αστικών κέντρων και ειδικά της πρωτεύουσας να «επενδύουν» χρήμα, γνώση και χρόνο σε αναλώσιμες και κορεσμένες ιδέες και λύσεις του ποδαριού που τελικά όχι δεν τους αποφέρουν τις οικονομικές απολαβές που ονειρεύονται αλλά καταλήγουν να χάνουν και το αρχικό τους κεφάλαιο. Και αυτό συμβαίνει γιατί όταν κάτι πετυχαίνει, ο καθένας μας θεωρεί πως αυτός το έκανε αυτός γιατί όχι κι εγώ; Και αφού αυτή η ιδέα έπιασε γιατί να μην βγάλω φράγκα κι εγώ; Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα όταν σε μια περιοχή το ένα σουβλατζίδικο ανοίγει σε απόσταση αναπνοής από το άλλο. Όταν τα ψιλικά, τα τυροπιτάδικα, τα καφέ είναι περισσότερα από όσο αντέχει να συντηρήσει μια περιοχή.

Οι λύσεις υπάρχουν λοιπόν. Αλλά για να κάνεις κάτι να πετύχει χρειάζεται σχέδιο, υπομονή, οργάνωση και πολλή προσωπική εργασία. Κανείς βέβαια δεν μπορεί να εγγυηθεί πως κάθε προσπάθεια θα στέφεται από επιτυχία και όλα θα πάνε όπως αρχικά το σκέφτεται κανείς. Όμως γιατί να ανακυκλώνουμε ιδέες κορεσμένες, γιατί δεν κοιτάμε να βρούμε κάτι που να μπορούμε να το υποστηρίξουμε. Πιάνει το χέρι σου; Και αν ναι τι μπορείς να κάνεις; Σκέψου; Κάνε μια έρευνα και ζύγισε τις πιθανότητες.

Το δαιμόνιο μυαλό του Έλληνα δεν είναι χρειάζεται να αναλώνεται στο ποια κομπίνα θα του αποφέρει τα μέγιστα με τον λιγότερο κόπο. Αν συνεχίζουμε να διαιωνίζουμε αυτή τη λαμογιά και την ευκολία που τόσα χρόνια μας οδήγησε εδώ τότε δεν θα έχουμε και πιθανότητες κάποια στιγμή να δούμε αυτή τη ρημάδα άσπρη μέρα.

Οι ευκαιρίες υπάρχουν απλά κάποιες φορές δεν γυρνάμε καν να τις κοιτάξουμε και είναι κρίμα. Αφού μπορούμε γιατί να μην προσπαθούμε για το καλύτερο;