Αν θες τη γνώμη μου…
«Κοίτα δεν θέλω να ανακατευτώ αλλά…» σας θυμίζει μήπως κάτι αυτή η φράση; Την έχετε ξανακούσει; Κι αν ναι περισσότερες από μία φορές; Ε, λοιπόν εγώ σίγουρα την έχω βρει μπροστά μου αρκετές φορές. Και ερωτώ η αφελής; Γράφει στο κούτελο «παρακαλώ, μπορείτε σε κάθε ευκαιρία να μου λέτε τι να κάνω;» Δεν υπάρχει πιο ενοχλητικό πράγμα και όλοι μας το έχουμε κάνει κάποιες φορές, γιατί είναι πώς να το πω μέρος της φύσης μας (;) να ανακατευόμαστε ο ένας στα χωράφια του άλλου. Και αυτό πολλές φορές το βαφτίζουμε «ενδιαφέρον». Και αν ο άλλος στραβώσει που προσπαθούμε να τον «βοηθήσουμε», θιγόμαστε και τον χαρακτηρίζουμε και στραβόξυλο!
Τελικά γιατί έχουμε αυτή την τάση να παρεμβαίνουμε στις αποφάσεις και τις πράξεις των άλλων; Είναι γιατί εμείς οι ίδιοι είμαστε ανασφαλείς; Μήπως φοβόμαστε πως μπορεί να υπάρχουν συνέπειες σε εμάς; Το σίγουρο είναι πως πιστεύουμε ότι έτσι δείχνουμε το ενδιαφέρον μας για τον άλλον με το να τον αποτρέψουμε από κάτι που δεν θα είναι προς όφελός του. Δική μας εκτίμηση βέβαια αυτή. Γιατί ο άλλος πιστεύει ότι οι αποφάσεις του θα τον οδηγήσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Ακόμα κι αν έχουμε δίκιο κάποιες φορές, κανείς μα κανείς δεν μπορεί να πει σε έναν άλλο τι και πώς πρέπει να κάνει κάτι. Κι αυτό λέγεται εμπειρία. Ας γίνω πιο σαφής: Πώς λέμε αν δεν πάθεις δεν θα μάθεις; Ε, κάτι αντίστοιχο είναι κι αυτό. Δεν γίνεται να έχουμε πάντα συμβούλους που θα μας ενθαρρύνουν ή θα μας αποτρέπουν από το να κάνουμε πράγματα. Δοκιμάζουμε και μαθαίνουμε. Ανακαλύπτουμε και προχωράμε.
Τι γίνεται όμως όταν αυτοί οι άνθρωποι που επεμβαίνουν για το… καλό μας είναι πιο δικοί μας; Παραδείγματος χάρη οι γονείς, τα αδέλφια, οι φίλοι; Πώς τους αντιμετωπίζουμε; Είναι λεπτός ο χειρισμός για να μην δημιουργηθούν παρεξηγήσεις. Ή μήπως είναι καλύτερα να τους το ξεκόβουμε πιο δυναμικά, για να καταλαβαίνουν πως δεν πρέπει να υπάρχει επόμενη φορά; Εδώ μάλλον είναι θέμα χαρακτήρα του καθενός και σε ποιους απευθύνεται. Σίγουρα κανείς δεν θέλει να έρχεται σε ρήξη και σύγκρουση, αλλά ίσως ακόμα και έτσι κάποιες φορές μπορεί να βγει κάτι εποικοδομητικό.
Εν ολίγοις αυτές οι… χαριτωμένες κινήσεις είναι καλό να κόβονται από νωρίς και με ωραίο τρόπο, για να μην σκάνε αργότερα σε μορφή τσουνάμι και δημιουργούνται δράματα! Ας το δούμε κι αλλιώς βρε αδελφέ. Όλοι έχουμε άποψη και κρίση. Κι αυτό που σε σένα μπορεί να μοιάζει σωστό μπορεί τελικά να μην είναι για εμένα. Ναι, νοιαζόμαστε για τους ανθρώπους που αγαπάμε ή μπορεί απλά είναι ιδίωμα του χαρακτήρα μας να ανακατευόμαστε λιγάκι, αλλά έτσι το μόνο που δημιουργούμε είναι μια ενοχλητική κατάσταση που τελικά δεν βοηθάει και δεν οδηγεί πουθενά. Δεν είναι καλύτερα λοιπόν να περιμένουμε από τους άλλους να μας ζητήσουν εκείνοι τη γνώμη μας και τότε όλοι νιώσουμε καλά, χωρίς να έχουμε χαλάσει τις καρδιές μας;