Από την επανάσταση στην απάθεια!
Από τη στιγμή που πηγαίνουμε σχολείο και αρχίζουμε να συμμετέχουμε σε σχολικές γιορτές και επετείους και όσο μεγαλώνουμε διδασκόμαστε την ιστορία μας, ερχόμαστε σε επαφή με το τι ράτσα ήμασταν σαν λαός. Και χρησιμοποιώ παρατατικό γιατί με τα χρόνια επήλθε η μετάλλαξη. Αυτή που από επαναστάτες όπου δίναμε αίμα για την πατρίδα, τώρα δίνουμε τον οβολό μας σε ένα κράτος διεφθαρμένο, παρωχημένο και ανίκανο να διαχειριστεί και να προστατέψει τα δικαιώματά μας.
Σιγά σιγά λοιπόν γίναμε αυτό που ονομάζουμε σήμερα «επαναστάτες» του καναπέ. Μπορεί να συζητάμε μεταξύ μας, μπορεί να αγανακτούμε εσωτερικά, αλλά τελικά δεν ανοίγει ρουθούνι που λένε. Πάμε σε καμιά πορεία, φωνάζουμε λίγο, τρώμε μερικά δακρυγόνα και επιστρέφουμε ταλαιπωρημένοι και ηττημένοι στη φωλιά μας. Λίγοι, πολλοί λίγοι από εμάς γιατί οι περισσότεροι αδιαφορούμε με τη συνηθισμένη πλέον φράση «πού να μπλέκω τώρα» ή «ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη» ή «σας έχω όλους γραμμένους και κοιτάζω την πάρτη μου».
Πώς όμως από ήρωες γινήκαμε υπόδουλοι, απαθείς και κάφροι; Γιατί όταν ο τόπος που μένεις, που λες ότι είσαι περήφανος γι’ αυτό που είσαι, λοιδορείται με τη συναίνεση των ανθρώπων που διοικούν και όχι μόνο δεν θίγεσαι αλλά αφήνεις τα πράγματα να πηγαίνουν προς αδιέξοδο και από πάνω βρίζεις και κατηγορείς όλους και όλα εκτός από τον εαυτό σου, τότε είσαι όλα τα παραπάνω.
Δεν ήμασταν έτσι. Αλλιώς μέχρι σήμερα θα ήμασταν αποικία κάποιων άλλων. Τείνουμε όμως να γίνουμε τελικά και είμαστε σε… καλό δρόμο. Το τέταρτο μνημόνιο ψηφίζεται ήδη όταν γράφονται αυτές εδώ οι γραμμές και εμείς, οι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, των ηρώων της Επανάστασης, του έθνους που πολέμησε με σθένος τους Γερμανούς, παρακολουθούμε σαν απλοί θεατές ένα έργο που μάλλον δεν μας αφορά.
Κανένας πολιτικός δεν νιώθει να τιμωρήθηκε μέχρι σήμερα, δεν εξοστρακίστηκε, δεν φυλακίστηκε για διάφορα οικονομικά, πολιτικά και άλλα εγκλήματα που έχει διαπράξει. Τουναντίον όλοι κυκλοφορούν ελεύθεροι και με έπαρση συνεχίζουν να θέλουν να μας… σώσουν! Και εμείς εκεί αποχαυνωμένοι ή γιατί ακόμα θέλουμε ανταλλάγματα για διευκολύνσεις, τους ψηφίζουμε, τους στηρίζουμε, τους δικαιολογούμε και στο τέλος παίρνουμε αυτό που μας αξίζει. Την απαξίωση…
Λίγες φωνές που βγαίνουν και προσπαθούν να αφυπνίσουν. Δεν ακούγονται δυνατά ή πνίγονται μέσα σε μια βαβούρα αποπροσανατολισμού. Και συν όλων των άλλων κακών που μας προέκυψαν, στον κόρφο μας μεγάλωσε το φίδι του φασισμού που μεταμφιέστηκε σε δήθεν πολιτική παράταξη και ανήκει και επίσημα στα εκλεγέντα κόμματα. Γιατί κάποιοι θέλησαν να εκδικηθούν τα παλιά διεφθαρμένα κόμματα και ψήφισαν τον τραμπουκισμό. Κάτι που δυστυχώς με τα χρόνια τείνει να γίνει ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.
Ακόμα και τώρα όμως εκεί που λες πώς γίνεται να αλλάξει όλο αυτό, υπάρχει μια χαραμάδα. Παιδεία και διάθεση για σύγκρουση να υπάρχει και η ιστορία μπορεί να ξαναγραφτεί. Εμείς έχουμε το χαρτί εμείς και το μολύβι. Μένει μόνο να σηκώσουμε το χέρι και να αρχίσουμε να γράφουμε ξανά!