Δημοκρατία, αυτή η ταλαιπωρημένη…

Παρότι δεν ανήκω κάπου πολιτικά και δεν ασχολήθηκα ποτέ με το αντικείμενο, δεν μπορώ να μην έχω πολιτική κρίση και άποψη. Τόσο για αυτά που συμβαίνουν στον τόπο μου όσο και σε διεθνές επίπεδο. Με αφορμή λοιπόν την εκλογή ενός ανθρώπου που μακάρι να διαψεύσει όλο τον πλανήτη για την ακαταλληλότητά του, αλλά μάλλον δεν θα το καταφέρει, αποφάσισα να εκφράσω κι εγώ την άποψή μου.

Με τα βαΐων και κλάδων λοιπόν εξελέγη ως 45ος πρόεδρος των Η.Π.Α. ένας άνθρωπος που κατάφερε να εκνευρίσει, να σοκάρει, να ανησυχήσει όχι μόνο τη χώρα του αλλά και ολόκληρο τον κόσμο. Και να που σήμερα αυτή η ανησυχία έγινε πραγματικότητα και όσοι φοβούνται για το ποιόν του, μούδιασαν στο άκουσμα της εκλογής του. Πριν από λίγους μήνες είχαμε το βρετανικό δημοψήφισμα όπου τελικά κατέληξε στο γνωστό Brexit, αφήνοντας πάλι μουδιασμένο ένα μεγάλο μέρος πολιτών από όλο τον κόσμο.

Σκεπτόμενη λοιπόν το πώς φτάσαμε σε αυτά τα αποτελέσματα κατέληξα στο εξής συμπέρασμα. Η δημοκρατία ως ύψιστο μέσο συνύπαρξης και συμβίωσης ετερόκλητων ανθρώπων κάποιες φορές αποδεικνύεται ότι δεν φέρνει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Και για να εξηγηθώ προτού παρεξηγηθώ. Δεν θα διανοούμουν σε καμία περίπτωση να επιθυμώ άλλο πολίτευμα πέραν της δημοκρατίας. Όμως όταν έχεις τη δύναμη να επιλέξεις και η επιλογή σου σε οδηγεί σε επικίνδυνα ή λάθος μονοπάτια τότε πώς μπορείς να αποτρέψεις κάτι τέτοιο;

Ας γίνω πιο ξεκάθαρη. Κάθε πολίτης δημοκρατικής χώρας έχει το δικαίωμα ψήφου. Ωραία ως εδώ; Πολύ καλά. Όταν όμως η ψήφος τελικά γίνεται ένα οπλισμένο όπλο που στρέφεται εναντίον σου και ενάντια άλλων συνανθρώπων σου τότε τι γίνεται; Είναι πολύ σοβαρή πράξη το να ψηφίζει κανείς. Είναι τεράστια δύναμη που την έχει ο καθένας μας κι όμως ταυτόχρονα μπορεί να την μετατρέψει σε κάτι επικίνδυνο.

Η απόδειξη μιας τέτοιας λάθος χρήσης της δύναμής μας ως πολίτες είναι εμφανής τα τελευταία χρόνια και στη χώρα μας. Για πρώτη φορά ένα ακροδεξιό κόμμα ή αλλιώς μια παράταξη κατάφερε να μπει στη βουλή και μάλιστα ως τρίτο κόμμα. Ανατριχιαστικό αν το σκεφτεί κανείς κι όμως είναι μια νέα πραγματικότητα με την οποία κληθήκαμε να ζούμε και να ανεχόμαστε. Είναι όμως στα πλαίσια που ορίζει η δημοκρατία. Γιατί η ψήφος του κόσμου έχει δύναμη και είναι απολύτως σεβαστή.

Αντίστοιχα λοιπόν στη Βρετανία όπως και στην Αμερική, οι πολίτες της εκάστοτε χώρας κλήθηκαν στις κάλπες και επέλεξαν πορεία και πρόεδρο που οι γνώστες του αντικειμένου θεωρούν ότι δεν θα έχει καλά αποτελέσματα σε βάθος χρόνου. Πώς θα μπορούσε να αποφεύγονται τέτοιου είδους καταλήξεις; Πώς θα μπορούσε η δημοκρατία να λειτουργεί προς όφελος και όχι απειλητικά;

Η φτωχή και ταπεινή μου άποψη είναι με την παιδεία. Με τη γνώση. Με την καλλιέργεια της κουλτούρας. Με όλα αυτά τα μέσα που ανοίγουν τους πνευματικούς ορίζοντες και η σκέψη ανακαλύπτει διαρκώς νέα μονοπάτια. Το μυαλό ξυπνάει και αναζητά αλήθειες. Αναζητά αποδείξεις και λογικά συμπεράσματα. Όχι μυθοπλασίες και καθοδηγούμενες ιστορίες και αποδεικτικά. Όμως αυτό είναι κάτι επικίνδυνο για τους διαμορφωτές γνώμης. Για τους ανθρώπους της εξουσίας. Γι’ αυτό και φρόντιζαν και φροντίζουν πάντα να διατηρούν το επίπεδο του μέσου όρου εκεί που εκείνοι επιθυμούν. Η δημοκρατία λοιπόν όσο κι αν φαινομενικά δηλώνει ανεξαρτησία και ελευθερία τελικά πάντα θα βρίσκει περιορισμούς που θα την οδηγούν σε λάθος μονοπάτια, όμως παρόλα αυτά θα βαφτίζονται ως… η σεβαστή ψήφος του λαού. Ακόμα κι αν αυτή η ψήφος είναι ένας τρόπος αντίδρασης, εκδίκησης, ανοησίας ή άγνοιας.

Και είναι κρίμα… πολύ κρίμα οι μερικοί να παίρνουν στο λαιμό τους όλους τους υπόλοιπους…