Εθνική καφρίλα, αυτή η μάστιγα!
Λέμε συχνά ότι οι Έλληνες ως λαός έχουμε φιλότιμο, είμαστε φιλόξενοι, είμαστε έξω καρδιά. Ωραία όλα αυτά... Αλλά στην πράξη τι αποδεικνύεται τελικά; Πως είμαστε ένα μάτσο αμόρφωτοι κάφροι! Ναι, ναι κι όμως. Όσο αφοριστικό, όσο σκληρό κι αν ακούγεται είναι η πικρή αλήθεια. Δεν ξέρω αν ήμασταν πάντα έτσι. Αλλά στην πορεία αυτό γίναμε. Αμόρφωτα ανθρωπάκια που πουλάνε μαγκιά. Χωρίς να τους ενδιαφέρει να ψάξουν, να μάθουν. Χωρίς να αναρωτιούνται, απλά προσπαθούν να επιβληθούν με τσαμπουκά.
Πώς καταντήσαμε έτσι; Γιατί τόση κατrακύλα; Ναι φυσικά δεν είμαστε όλοι έτσι. Υπάρχουν πολλές φωτεινές εξαιρέσεις, αλλά στο σύνολο αποδεικνύεται καθημερινά πως ζουν ανάμεσά μας. Αφορμή για όλο αυτό, η συνεχής κατακραυγή πολλών απαίδευτων στα σόσιαλ μίντια που μέσα από ένα προφίλ και τις περισσότερες φορές ψεύτικο, βγαίνουν με ύφος δικαστή-δήμιου και κατακεραυνώνουν ότι θεωρούν με το ανύπαρκτο μυαλό τους λάθος. Βρίζουν χυδαία, εξευτελίζουν χωρίς δεύτερη σκέψη ανθρώπους και καταστάσεις που δεν γνωρίζουν. Με ποιο δικαίωμα ρωτώ; Με την ελευθερία του λόγου και της δημοκρατίας θα απαντούσαν αυτά τα υποκείμενα!
Είμαι έξω φρενών και φαίνεται αλλά όχι χωρίς λόγο. Όλοι αυτοί οι ψευτόμαγκες, άνδρες και γυναίκες ανεξαιρέτως, είναι αυτοί που θα κάνουν φασαρία σε ένα μαγαζί μιλώντας απαξιωτικά σε έναν υπάλληλο, αυτοί που θα πάρουν τη σειρά σε μια ουρά, αυτοί που προσπερνούν και ρίχνουν μούντζες, αυτοί που τα παιδιά τους αλωνίζουν προκαλώντας πονοκέφαλο στους γύρω, πολύ απλά επειδή "παιδιά είναι". Είναι αυτοί που θάβουν κόσμο πίσω από την πλάτη αλλά μπροστά το παίζουν γλυκομίλητοι και συμπάσχουν. Είναι αυτοί που μπορεί να έχουν τελειώσει ένα πανεπιστήμιο, αλλά στην πραγματικότητα δεν απόκτησαν ποτέ παιδεία.
Και είναι και οι άλλοι. Αυτοί που περνούν αθόρυβα και κάνουν μεγαλειώδη πράγματα. Αυτοί που δεν χρειάζεται να φωνάξουν, να ρεζιλέψουν, να προσβάλλουν, να κοροϊδέψουν. Είναι εκεί για να ακούσουν, να βοηθήσουν, να τρέξουν, να συμπαρασταθούν χωρίς να κρίνουν και να δικάσουν.
Δυστυχώς πλέον, η πλειοψηφία του νεοέλληνα ανήκει στην πρώτη και θλιβερή κατηγορία. Η κοινωνία μας δυστυχώς δεν βελτιώνεται και αυτό περνάει στην επόμενη γενιά. Μια γενιά που λαμβάνει διαρκώς λάθος μηνύματα για το τι σημαίνει αξιοκρατία, δικαιοσύνη, ανθρωπιά, σεβασμός. Δεν είναι τυχαία η παραβατικότητα που ξεκινάει από μικρή ηλικία στα σχολεία. Παιδιά εκφοβιστές, παιδιά που σηκώνουν χέρι, που βρίζουν, φτύνουν ακόμα και δασκάλους επειδή έτσι έμαθαν στο σπίτι τους. Επειδή είναι μαγκιά να υπερασπίζεις τα δικαιώματά σου ακόμα και με βία.
Όμως ακόμα και τώρα δεν είναι αργά για να αλλάξει αυτή η αρρωστημένη κατάσταση. Η ελπίδα για το καλό βρίσκεται καθημερινά ανάμεσά μας. Όλοι μπορούμε να κάνουμε κάτι απλό και μικρό αλλά καλό. Στο χέρι μας είναι να μην ανεχόμαστε τη βία είτε αυτή είναι λεκτική, είτε ψυχολογική, είτε ακόμα και σωματική. Στο χέρι μας είναι να μεγαλώνουμε ενήλικες με αρχές, με αγάπη, με δοτικότητα, με σεβασμό.
Το λέω και θα το λέω συνεχώς μέχρι να πιάσει τόπο. Όλοι είμαστε ίσοι σε αυτόν το γ@μωπλανήτη. Άλλοι γεννήθηκαν με περισσότερα προνόμια, άλλοι με ελάχιστα. Άλλοι κατάφεραν πολλά, άλλοι λίγα. Όμως στο τέλος όλοι στο ίδιο σημείο καταλήγουμε. Τουλάχιστον όσο ζούμε και αναπνέουμε ως φιλιξενούμενοι στη Γη, ας προσπαθήσουμε να αφήσουμε κάτι καλό πίσω μας. Όχι μόνο λόγια. Όχι μόνο αρνητισμό. όχι μόνο ισοπέδωση. Αλλά έργα που θα βρουν οι επόμενοι. Συναισθήματα που θα δίνουν το έναυσμα να γινόμαστε ολοένα και καλύτεροι. Ας ξυπνήσουμε επιτέλους!