Καιρός να ξαναπάρουμε πίσω τη ζωή μας.
Έχουν περάσει 2 χρόνια από την πρώτη φορά που νιώσαμε έναν αόρατο εχθρό να απειλεί τις ζωές μας. 2 χρόνια που οι ζωές μας μπήκαν σε παύση και αναμονή. Με τον φόβο μην μας βρει το κακό! Μην κινδυνεύσει η ζωή μας και τελικά η ζωή μας κινδυνεύει πιο πολύ από ποτέ 2 χρόνια μετά.
Ο κίνδυνος είναι πλέον υπαρκτός και καθημερινός. Όχι δεν αναφέρομαι στο αν κινδυνεύουμε να κολλήσουμε από τον κορονοϊό. Αυτό είναι πλέον ένα κομμάτι που έχουν χυθεί τόνοι μελανιού και έχουν ειπωθεί χιλιάδες εκατοντάδες απόψεις. Είτε επιστημονικές, είτε προσωπικές. Είτε τεκμηριωμένες, είτε υποθετικές. Αλλά το έχουμε νομίζω εξαντλήσει πλέον το θέμα και μαζί μ’ αυτό εξαντλήθηκε και η υπομονή μας και πολλά άλλα. Από εδώ και πέρα λοιπόν ξεκινάει ο κίνδυνος.
Αυτός που τρώει την ανθρωπιά μας, την υπομονή μας, τη λογική μας. Ο κίνδυνος να γίνουμε η χειρότερη εκδοχή του ανθρώπινου είδους. Να κανιβαλίσουμε ο ένας τον άλλον είτε λεκτικά, είτε κυριολεκτικά κάνοντας κακό. Αφαιρώντας τη ζωή του άλλου επειδή απλά δεν ανεχόμαστε το διαφορετικό. Επειδή το μυαλό μας είναι άρρωστο και ανίκανο να διαχειριστεί τις ανθρώπινες σχέσεις. Θα μου πείτε μα καλά δεν υπήρχαν αυτά πριν; Φυσικά και υπήρχαν αλλά μετά από 2 χρόνια εγκλεισμού, περιορισμού, φόβου όλη αυτή η προβληματική κατάσταση διογκώθηκε και εξερράγη σαν βόμβα στα χέρια μας!
Προηγήθηκαν 10 χρόνια οικονομικής κρίσης και πλέον 2 χρόνια μετά από αυτή την πανδημία επανέρχεται ξανά πιο απειλητικό από ποτέ το θέμα της επιβίωσης. Ακρίβεια στην ενέργεια, ακρίβεια στα τρόφιμα, ακρίβεια παντού να απειλεί πλέον χωρίς κανένα ίχνος συστολής την ύπαρξή μας. Πώς θα επιβιώσει μια οικογένεια σε αυτές τις συνθήκες; Πώς θα μπει φαγητό στο καθημερινό τραπέζι; Πώς θα ζεσταθεί ένα σπίτι; Πώς θα μπορέσουμε να παραμείνουμε κοινωνικοί όταν δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα στις καθημερινές μας υποχρεώσεις; Αυτό είναι το πιο σκληρό Survivor και από το παιχνίδι που παρακολουθούν κάποιοι με αγωνία και ενδιαφέρον.
Η επιβίωση δεν είναι για τους λίγους αλλά για τους περισσότερους από εμάς. Πώς λοιπόν μένει χώρος για να ηρεμήσεις, να ζήσεις μερικές όμορφες στιγμές με αγαπημένα πρόσωπα, να ταξιδέψεις, τα διαβάσεις, να βγεις να φας, να δεις μια παράσταση ή μια ταινία; Να ανοίξεις τους ορίζοντές σου; Να εξελιχθείς; Να απολαύσεις;
Όχι δεν υπάρχει αυτή η επιλογή. Υπάρχει μόνο η επιβίωση και εκεί αναδύονται τα πιο άγρια και σκληρά ένστικτα. Δεν υπάρχει χώρος για καλοσύνη. Μόνο για να τη βγάλεις και σήμερα χωρίς να πεινάσεις, να κρατήσεις το σπίτι που μένεις, τη δουλειά που μπορεί να σιχαίνεσαι αλλά πρέπει να σκύψεις το κεφάλι και να την ανεχτείς για να επιβιώσεις!
Γίνεσαι λοιπόν από άνθρωπος σε ένα πλάσμα φοβισμένο, θυμωμένο με τις αδικίες που συμβαίνουν γιατί ναι συμβαίνουν και καταστάσεις για τις οποίες δεν ευθύνεσαι εσύ, αλλά το στοίχημα εκεί είναι να γυρίσει το παιχνίδι. Να επαναπροσδιοριστεί αυτή η λάθος τροχιά που έχεις πάρει. Εκεί έχεις τη δική σου ευθύνη. Να το κάνεις να λειτουργήσει υπέρ σου και υπέρ των άλλων γύρω σου.
Τι πρέπει να κάνεις; Να σκεφτείς πού θέλεις να πας, πώς, με ποιους δίπλα σου και να βάλεις νέους στόχους που όμως θα τους εκπληρώσεις. Κάτι πρέπει να γίνει. Πρέπει να αλλάξει όλο αυτό το κακό σενάριο που βιώνουμε και είναι στο χέρι τους καθενός μας να συμβάλει προς το καλύτερο. Όχι άλλη απάθεια, όχι άλλη παραίτηση και ανέχεια. Τώρα είναι η στιγμή και ευκαιρία να παλέψει ο καθένας μας για να κατακτήσει ότι βίαια στερήθηκε. Να ζήσει. Να απολαύσει. Να δημιουργήσει. Να εξελιχθεί. Δεν είναι αργά ακόμα και τώρα και είναι υποχρέωση του καθενός μας να το παλέψει. Να το πιστέψει και να προχωρήσει.
Η πανδημία μας έβαλε σε μια μεγάλη παύση. Κλειστήκαμε και φοβηθήκαμε για να ζήσουμε και ξεχάσαμε όλα τ’ άλλα. Καιρός να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Μπορούμε αρκεί να το τολμήσουμε!