Κι εγώ το ίδιο λέω!
Θα έχει συμβεί σε όλους μας και όχι μόνο μία φορά να συζητάμε ένα θέμα που μας απασχολεί και οι σύντροφοί μας να μας κάνουν να αναρωτιόμαστε αν καταλαβαίνουν τι τους λέμε ή μήπως δεν λέμε αυτά που θέλουμε. Και η συζήτηση διαρκεί πού περισσότερο από θα χρειαζόταν και στο τέλος νιώθουμε μια μικρή… εξάντληση.
Γιατί τελικά είναι τόσο δύσκολο κάποιες φορές άντρες και γυναίκες να καταφέρνουν να συνεννοηθούν με την πρώτη, χωρίς να δημιουργούνται παρεξηγήσεις και γκρίνιες; Είναι θέμα διαφορετικής αντίληψης των δύο φύλων; Και δεν εννοώ πως οι μεν είναι εξυπνότεροι από τους δε. Απλά είναι θέμα του πώς αντιλαμβάνονται οι άντρες τα πράγματα και πώς οι γυναίκες. Κι όμως είναι τόσο κουραστικό μερικές φορές να βρεις μια λύση που στα μάτια σου μοιάζει αυτονόητη ενώ στου άλλου φαντάζει σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Είναι μήπως θέμα εγωισμού, δηλαδή ποιανού η άποψη θα έχει συνήθως τον πρώτο λόγο; Δεν θα ήθελα να πιστεύω κάτι τέτοιο γιατί το θεωρώ ανώριμο, ειδικά σε πιο ώριμες ηλικίες. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο τότε δεν θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για αγάπη και συντροφικότητα, αλλά για επιβολή και κυριαρχία. Και αυτά τα χαρακτηριστικά δεν χωράνε σε μια προσωπική σχέση. Μάλλον θα παίζουν ρόλο και τα βιώματα του καθενός από την οικογένειά του. Εγώ θα έβαζα και αυτή την παράμετρο. Αν παραδείγματος χάριν η μητέρα ήταν μια δυναμική γυναίκα που είχε τον πρώτο λόγο στα της λειτουργίας του σπιτιού και έπαιρνε πρωτοβουλίες, τότε η κόρη στη δική της οικογένεια θα υιοθετούσε το ίδιο μοτίβο.
Το μόνο σίγουρο είναι πως ώρες ώρες είναι από αστείο έως και πολύ κουραστικό και εκνευριστικό το να προσπαθείς να συνεννοηθείς και η κατάληξη να είναι «μα λέμε τα ίδια πράγματα, γιατί δεν το καταλαβαίνεις;». Και κάπου εκεί κάποιος υποχωρεί ή κάποιος κάνει μούτρα και η συζήτηση λήγει άδοξα, μέχρι να ξανάρθει το θέμα στην επιφάνεια. Γιατί ότι δεν λύνεται και μένει έτσι κάπα στιγμή το βρίσκουμε μπροστά μας.
Είναι πολύ σημαντικό όμως να ακούμε πραγματικά τον άλλον και όχι να ακούμε αυτά που θέλουμε γιατί έτσι μας βολεύει και εκεί μπαίνει το μεγάλο στοίχημα: να ξεπερνάμε τα θέλω και τα εγώ μας και να τοποθετούμε και τα θέλω και τις απόψεις του άλλου για να βρίσκουμε έτσι τις ισορροπίες μας. Τουλάχιστον σε σχέσεις που πιστεύουμε ότι έχουν πολλά να μας δώσουν αξίζει να κάνουμε αυτή την προσπάθεια. Έτσι θα γλυτώνουμε χρόνο και θα ερχόμαστε πιο ο κοντά ο ένας στον άλλον, που το έχουμε και ανάγκη.