Μια δεύτερη ευκαιρία…
Ξεκινούσε η μέρα και είχαμε μια ρουτίνα που τους περισσότερους μας κούραζε. Πρωινό ξύπνημα, ετοιμασία των παιδιών για όσους έχουν παιδιά, γκρίνια, φωνές, κλάματα και επιτέλους σχολείο. Όσοι δουλεύαμε πηγαίναμε για δουλειά, όχι πάντα με την καλύτερη διάθεση, ειδικά τις Δευτέρες. Το απόγευμα επιστροφή στο σπίτι, διαβάσματα, φροντιστήρια, δραστηριότητες και μέχρι αργά η προετοιμασία για την επόμενη μέρα.
Οι άνευ οικογενειακών υποχρεώσεων μπορεί να έδιναν ραντεβού για καμιά μπίρα ή κανένα σινεμά με το παρεάκι, τον κολλητό, το αίσθημα.
Οι υπόλοιποι λίγο τηλεόραση πριν μας πάρει ο ύπνος στον καναπέ. Λίγη κουβέντα, μια αγκαλιά αν υπήρχε και πάλι από την αρχή την επόμενη μέρα. 
Όλα αυτά πριν. Τότε που όλα ήταν ελεύθερα. Που δεν χρειαζόταν να πάρουμε αποστάσεις, να στείλουμε μήνυμα για να βγούμε από το σπίτι μας, που δεν χάναμε τη δουλειά ή τον μισθό μας.
Τώρα μία αγωνία. Ένας φόβος.
Μην αγκαλιάζεστε! Μην δίνετε τα χέρια! Μην φιλιέστε! Μην κυκλοφορείτε! Μην ζείτε!
Ζωές στην αναμονή… Στιγμές στην παύση…
Άραγε τι θα συμβεί; Όχι τώρα που είμαστε όλοι εγκλωβισμένοι κυριολεκτικά και ψυχολογικά. Μετά πιο μετά. Όταν όλα αυτά θα τελειώσουν.
Πώς θα είμαστε μετά; Θα είμαστε όλοι εδώ; Ποιοι θα λείψουν από δίπλα μας; Σε ποιους θα λείψουμε αν έχουμε αναχωρήσει εμείς για… αλλού;
Πόσα ερωτηματικά; Πώς άλλαξε η ζωή μας από τη μια στιγμή στην άλλη;
Πόσο δεδομένα τα είχαμε όλα και πόσο εύκολα όλα αυτά χάθηκαν.
Πάλι από την αρχή θα ξαναζήσουμε. Όχι από εκεί που το αφήσαμε.
Σαν κάτι εσώκλειστους που τους αφήνουν μετά από χρόνια στον έξω κόσμο και κοιτούν σαν χαμένοι. Ανακαλύπτουν καινούρια πράγματα.
Θα νιώσουμε άραγε έτσι; Θα ανακαλύψουμε πράγματα που θα μας κάνουν πραγματικά ευτυχισμένους; Θα γίνουμε καλύτερα όντα ή θα αποτελειώσουμε ο ένας τον άλλον; Θα καταστρέψουμε ότι έχει απομείνει σε αυτόν τον πλανήτη;
Σενάρια ζοφερά για τους απαισιόδοξους, τρυφερά και ενθαρρυντικά για τους ονειροπόλους.
Συγκάτοικοι σε μια άνιση συνύπαρξη. Ο πλούτος και η φτώχεια. Ο ευνοούμενος και ο απροστάτευτος. Ο δυνατός και ο αδύναμος. Όλοι ξανά μαζί και χώρια. Ο καθένας στο δρόμο του. Στο δικό του αγώνα να σταθεί στα πόδια του.
Και τότε θα πρέπει να κερδηθεί το μεγάλο στοίχημα:
Να μείνουμε άνθρωποι. Να μην ξεχάσουμε τις αξίες μας. Να αγκαλιάσουμε και να αγαπήσουμε. Να σταθούμε δίπλα σε όσους μας έχουν ανάγκη και όχι απαραίτητα υλικά, αλλά κυρίως συναισθηματικά. Να μην ξεχάσουμε τη δοκιμασία που περάσαμε και να υποσχεθούμε ότι παρά τα όσα μπορεί να μας δυσκολέψουν, θα παραμείνουμε Άνθρωποι!
Θα τα καταφέρουμε;