Οι ασυμβίβαστοι
Τελικά αυτό το «κάλλιο πέντε και στο χέρι» θα μπορούσε να έχει άλλη κατάληξη. Και σε αυτό το συμπέρασμα έφτασα πρόσφατα. Είπαμε κάποια πράγματα θέλουν το χρόνο τους. Όπως ένα καλό κρασί ωριμάζει σιγά σιγά και παίρνει χρόνια μέχρι να αναδείξει τα αρώματά του, έτσι και ο χαρακτήρας μας ωριμάζει με τον καιρό και με τα βιώματα του καθενός μας. Σκεφτόμουν λοιπόν, πως αυτό το γνωμικό μου βγάζει μια μετριότητα και έναν συμβιβασμό. Γιατί δηλαδή να αρκούμαστε στα λίγα και να μην διεκδικούμε όσα περισσότερα μπορούμε; Γιατί να μην φτάνουμε στο τέρμα και να σταματάμε στα μισά;
Να εξηγηθώ όμως. Δεν ήμουν ποτέ της λογικής κάνω τα πάντα για να πάρω αυτά που θέλω χωρίς να υπολογίζω κανέναν και κανένα κόστος. Και πιστεύω πως για όλα υπάρχει ο τρόπος και η στιγμή που μπορούν να γίνονται. Αν το ένστικτο λειτουργεί κι αυτό σωστά τότε μπορεί κανείς να επιτύχει πολλά από αυτά που ονειρεύεται και επιθυμεί. Αν εμείς οι ίδιοι σαμποτάρουμε τις ικανότητες και τις προσδοκίες μας, αρκεί βέβαια αυτές να στηρίζονται σε υπαρκτά πλαίσια ικανοτήτων, τότε ποιος άλλος θα το έκανε ποτέ για εμάς; Κανείς!
Λίγοι όμως είναι εκείνοι που το παλεύουν και δεν το βάζουν κάτω. Προσπαθούν και στο τέλος τα καταφέρνουν. Δεν ξέρω αλλά γενικά δεν υπάρχει στο μεγάλωμά μας από παιδιά αυτό το «μπορείς να τα καταφέρεις», «προσπάθησε, πιστεύω σε σένα». Είναι φράσεις που λίγοι θα έχουν ακούσει. Πάντα υπήρχε ένα αόρατο φρένο. Πάντα μια επιφύλαξη. Ένα ναι μεν αλλά. Ένα προσπάθησε αλλά μην περιμένεις και πολλά.
Γιατί λοιπόν να μην προσπαθήσουμε να το αλλάξουμε αυτό κάποια στιγμή; Δυστυχώς συμβαίνει συχνά όσο μεγαλώνουμε να χάνουμε τον αυθορμητισμό, την ενέργεια, την επιμονή, το κουράγιο μας. Κι όμως δεν θα έπρεπε. Πατώντας γερά στα πόδια μας θα πρέπει να ζητάμε αυτά που θέλουμε. Αυτά που μας αξίζουν κι ας μην είμαστε σίγουροι αν θα τα κατακτήσουμε τελικά. Οι απαντήσεις και τα αποτελέσματα δεν είναι ποτέ δεδομένα. Οι πιθανότητες όμως είναι πενήντα-πενήντα. Γιατί να μένουμε στο μισό μην γνωρίζοντας αν μπορούμε να το κατακτήσουμε όλο;
Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό εμείς οι μεγαλύτεροι που γνωρίζουμε πως η ενθάρρυνση παίζει μεγάλο ρόλο να το μεταδώσουμε στα νέα παιδιά. Που ανοίγουν τώρα τα φτερά τους. Να τους δώσουμε ώθηση να πάνε πιο μπροστά και να διεκδικήσουν. Με την τόλμη των νιάτων τους, τον πηγαίο αυθορμητισμό τους και τα όνειρα που κουβαλούν στις «αποσκευές» του μυαλού τους. Να πάνε για τα πολλά. Να ζητάνε αυτά που πιστεύουν ότι τους αξίζουν. Κι αν δεν τα παίρνουν να μην το βάζουν κάτω. Να προσπαθούν ξανά.
Ένα άνθρωπος με αυτοπεποίθηση και καλώς εννοούμενο πείσμα έχει περισσότερες πιθανότητες να νιώθει ικανοποιημένος, πλήρης και επιτυχημένος. Γιατί θα έχει προσπαθήσει για αυτά που ονειρεύτηκε, για αυτά που πίστεψε ότι μπορεί να καταφέρει. Ο συμβιβασμός υπάρχει όταν όλα τα υπόλοιπα έχουν πια εξαντληθεί. Προτού όμως φτάνει κανείς σε αυτό το σημείο, δεν είναι καλύτερα να δει πόσο μακριά μπορεί να φτάσει;