Οι «κορυφές» κατακτώνται με κόπο και τίμημα!
Υπάρχουν τόσα πράγματα που απολαμβάνουμε καθημερινά χωρίς πολλές φορές να έχουμε αναρωτηθεί πώς φτάσαμε στο σημείο να τα θεωρούμε αυτονόητα και δεδομένα. Κι όμως τα περισσότερα από αυτά προήλθαν μετά από πολύ κόπο, αγώνες και θυσίες. Πού θέλω να το πάω το πράγμα θα αναρωτιέστε.
Αναφέρομαι πρώτον και κύριο στην ελευθερία που έχουμε ως άνθρωποι και κάτοικοι μιας χώρας. Κάποιοι έδωσαν αγώνες και τη ζωή τους για να έχουμε αυτό το προνόμιο. Το δικαίωμα των γυναικών να ψηφίζουν. Το δικαίωμα στην εκπαίδευση. Το δικαίωμα όλων των ανθρώπων ανεξαρτήτως χρώματος ή θρησκείας να συνυπάρχουν ως ισότιμοι πολίτες. Και τόσες πολλές αυτονόητες καθημερινές «συνήθειες» που εμείς οι νέοι έχουμε την τύχη να τις ζούμε, χωρίς να φοβόμαστε ή να παλεύουμε για αυτές, γιατί κάποιοι άλλοι το έκαναν πριν από εμάς.
Είναι πολύ όμορφο μια πράξη που αφορά τελικά την ανθρωπότητα ή ένα μεγάλο μέρος του κοινωνικού συνόλου να ανοίγει ορίζοντες και προοπτικές για μια καλύτερη ζωή. Γιατί όλοι έχουμε δικαίωμα να ζούμε με αξιοπρέπεια, αξιοκρατία και ισοτιμία. Είτε είμαστε άνδρες, είτε γυναίκες. Είτε άσπροι, είτε μαύροι, είτε κόκκινοι, είτε κίτρινοι. Είτε πιστεύουμε στο Θεό ή οπουδήποτε αλλού. Είμαστε άνθρωποι πάνω από όλα. Γεννημένοι να ζούμε τις ζωές μας με το σεβασμό και τον πολιτισμό που μας αρμόζει.
Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο και μόνο λίγοι το πέτυχαν και θα το πετυχαίνουν γι’ αυτό και τα ονόματά τους έμειναν και θα μένουν στην ιστορία. Για την επιμονή, το πείσμα, τη μαχητικότητα, το πάθος, το κοινό καλό. Λίγοι και χαρισματικοί. Που είχαν όμως πάντα και πολλούς υποστηρικτές, που ήταν πρόθυμοι να ρισκάρουν τα πάντα προκειμένου να διεκδικήσουν αυτό που πίστευαν ότι άξιζαν.
Συνηθίζουμε να ξεχνάμε τι αγώνες δόθηκαν. Πόσοι άνθρωποι υπέφεραν. Χάθηκαν. Για να βρισκόμαστε σήμερα εδώ και μην χρειάζεται να αποδεικνύουμε καθημερινά τα «αυτονόητα».
Αυτές οι «κορυφές» κατακτήθηκαν μετά από πολύ κόπο. Πολλές θυσίες. Και είναι καλό να ανατρέχουμε πού και πού και να θυμόμαστε πως, αν δεν ήταν αυτοί, πολλά από αυτά που εμείς απολαμβάνουμε δεν θα υπήρχαν. Είναι επίσης καλό, όποτε και όπου μας δίνεται η ευκαιρία το μικρό, το ελάχιστο που θα μπορούσαμε να κάνουμε για να βελτιώσουμε κάτι «στραβό» που βλέπουμε να γίνεται μπροστά μας να τολμάμε και να παλεύουμε γι’ αυτό.
Η καλοπέραση είναι ωραία πολύ. Ο φόβος κυρίαρχος. Όμως αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν τολμούσαν και δεν διεκδικούσαν κάποτε, δεν ξέρω πραγματικά πού θα βρισκόμασταν σήμερα.
Ας παίρνουμε λοιπόν μαθήματα ανθρωπιάς, αλληλεγγύης και ενότητας από τους παλιούς για να γράφουμε κι εμείς τη δική μας ιστορία. Το μέγεθός της δεν έχει σημασία, αρκεί να νιώσουμε κάποια στιγμή πως και εμείς βρε αδελφέ βάλαμε ένα μικρό λιθαράκι. Έτσι για να αλλάξει λίγο η οπτική κάποιων πραγμάτων. Η ζωή των επόμενων γενιών.
Αξίζει τον κόπο!