Τα απομεινάρια μιας σχέσης...
Το πιο πολύπλοκο και το πιο απλό ταυτόχρονα πράγμα είναι δύο άνθρωποι να συνυπάρχουν γιατί θέλουν να είναι μαζί. Όχι όμως μόνο όπως φαντασιώνεται ο καθένας αλλά όπως το έχουν αποφασίσει από κοινού. Και δεν θα αναλύσουμε εδώ μια υγιή σχέση που βασίζεται σε ισότιμα θέλω, όρια και προσδοκίες, γιατί πολύ απλά δεν θα είχαμε κάτι να πούμε.
Θα ασχοληθούμε με τις άνισες σχέσεις, αυτές που ο ένας δεν λέει αυτά που θελέι. Ή που μπορεί στην αρχή να προσπάθησε, αλλά από νωρίς φάνηκε ότι η άλλη μεριά δεν ήταν διατεθειμένη να παραχωρεί τα αυτονόητα και έτσι ο άλλος έκανε πίσω. Είναι αυτού του είδους η σχέση που ο ένας κοίταξε μόνο αυτά που ήθελε και έτσι η ζυγαριά άρχισε να γέρνει επικίνδυνα προς τη μια μεριά και η ισορροπία χάθηκε. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε ένας ηγέτης και από την άλλη ένας ακόλουθος. Ο μεν να αποφασίζει και να φέρνει τη σχέση στα μέτρα του και ο δε να ακολουθεί τις «προσταγές» με την αδυναμία να αρνηθεί το οτιδήποτε. Να θέλει απλά να βρίσκεται δίπλα στο αντικείμενο του πάθους του. Να θέλει να το βλέπει ευτυχισμένο, ικανοποιημένο. Να μην νοιάζεται για τα δικά του θέλω που πάνε πίσω. Για τα όνειρα και τις επιθυμίες του. Ο ακόλουθος δεν είναι διατεθειμένος να αρνηθεί το παραμικρό. Του αρκεί να έχει δίπλα του αυτόν που θαυμάζει. Που τον κάνει να νιώθει έστω και κάποιες ελάχιστες στιγμές σημαντικός, πλήρης, ολοκληρωμένος. Δεν θέλει σε καμία περίπτωση να στενοχωρεί, να ξεβολεύει αυτόν ή αυτήν που λατρεύει. Θέλει μόνο να είναι εκεί και να εκπληρώνει κάθε επιθυμία και κάπως έτσι νιώθει σημαντικός.
Οι γύρω τους σαν τρίτοι παρατηρητές βλέπουν αυτή την ανισότητα. Κάποιοι προσπαθούν να ανοίξουν τα μάτια στον «ριγμένο» της σχέσης, αλλά πολλές φορές γίνονται οι κακοί. Αυτοί που βλέπουν με τη λογική και όχι με την καρδιά. Αυτοί που κρίνουν σκληρά γιατί δεν γνωρίζουν τις διαπροσωπικές σχέσεις του ζευγαριού. Τους μυστικούς κώδικες, τις συνήθειες, όλα αυτά τα μικρά αλλά πολύτιμα μυστικά που κάνουν την εν λόγω σχέση «μοναδική».
Γιατί υπάρχουν στιγμές που ο ηγέτης αφήνει για λίγο το σχοινί που τραβάει τον ακόλουθο χαλαρό. Και τότε όλα μοιάζουν μαγικά. Αλλά δυστυχώς είναι μόνο απατηλά. Η απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας. Και έτσι ο ακόλουθος συνεχίζει ευλαβικά να ικανοποιεί κάθε απαίτηση του άλλου, αγνοώντας τις Σειρήνες που του λένε να ξεμακρύνει γιατί σύντομα ο ηγέτης θα τον «κατασπαράξει». Θα κατασπαράξει το μυαλό και τη βούληση, θα στεγνώσει την καρδιά του, θα ισοπεδώσει την αξιοπρέπειά του και στο τέλος αφού θα έχει χορτάσει θα τον παρατήσει σε μια γωνιά ανήμπορο να αντιδράσει. Και όχι μόνο αυτό αλλά τις περισσότερες φορές θα του ρίξει το φταίξιμο. Την αποτυχία για το πώς οδηγήθηκε η σχέση σε ένα τέλμα.
Αυτές οι νοσηρές σχέσεις δεν έχουν τάξη, ούτε φύλο. Μπορεί να διαδραματίζονται σε «καλά σαλόνια» ή σε μια τρώγλη. Μπορεί ο ηγέτης να είναι γένους θηλυκού και ο ακόλουθος αρσενικού ή και το αντίστροφο. Αυτή η συμπεριφορά δεν πηγάζει από έλλειψη μόρφωσης αλλά από έλλειψη αυτοπεποίθησης, αυτοεκτίμησης και όλες αυτές τις σύνθετες λέξεις που βάζουν μπροστά τη λέξη αυτό ή ακόμα καλύτερα εαυτό.
Όσο λοιπόν ο ηγέτης παίρνει αυτό που θέλει όλα κυλούν φαινομενικά καλά. Κάποια στιγμή όμως αυτό γίνεται βαρετό, ανούσιο και ο «δυνατός» εγκαταλείπει τον «αδύναμο» γιατί απλά βαρέθηκε. Γιατί απλά αναζητά κάτι να τον εξιτάρει, κάτι νέο, διαφορετικό. Ίσως πάλι τον επόμενο ακόλουθο για να εκπαιδεύσει και πάλι από την αρχή.
Όμως στις σχέσεις δεν υπάρχουν ηγέτες και ακόλουθοι. Τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να υπήρχαν. Οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι για πολλά πράγματα. Έχουν ικανότητες και ταλέντα που αφήνουν απλά να χάνονται. Κι αυτό είναι άδικο. Πολύ άδικο. Πρέπει να έρχεται κάποια στιγμή που ο ακόλουθος πατάει γερά στα πόδια του και διεκδικεί. Νιώθεις δυνατός και αυτόνομος. Ικανός να συνυπάρχει σε μια υγιή σχέση, που λόγο έχουν οι δύο όχι ο ένας. Που τα όνειρα του ενός συναντιόνται με του άλλου.
Με αυτή τη σκέψη ηρεμώ και ελπίζω για ένα καλύτερο αύριο στις σχέσεις. Ένα αύριο με πλήρεις, ευτυχισμένους, δοτικούς ανθρώπους που στέκονται ο ένας δίπλα στον άλλον και προχωρούν μαζί. Που θέλουν ο ένας το καλύτερο για τον άλλον. Που αγαπούν τον άλλον για όσα είναι και όχι όσα θέλουν. Εύχομαι το αύριο να μην είναι πολύ μακριά για όλους αυτούς…